زندگینامه فیلو فارنزورث

(۱۹۰۶–۱۹۷۱ م) فارنزورث در ۱۹۰۶ در یوتا، نزدیک بیورسیتی متولد شد. زمانی که دوازده ساله بود، خانوادهی او به مزرعه ای در آیداهو نقل مکان کردند که چندین کیلومتر با نزدیک ترین دبیرستان محلی فاصله داشت و فیلو برای رسیدن به مدرسه ناچار بود با اسب برود. از آن جا که دنیای الكترون و الکتریسیته او را به شدت مجذوب خود می ساخت، معلم شیمی خود را متقاعد کرد که به آموزش بیشتر نیاز دارد و اجازهی شرکت در کلاس های بالاتر را از او گرفت.

شما با خواندن سرگذشت بزرگان روزگار، حتی تا قرن بیست و دوم، با مشاهیر معدودی روبه رو خواهید شد که آینده ی درخشان خود را مدیون معلم دبیرستانی شان بوده اند. اما در مورد فیلو، این حقیقت محض بود و او به جهانیان اعلام داشت که مربی او، الهام بخش و آموزندهی معلومات عمیقش بوده است.

مرگ پدر او را ناچار ساخت که دانشگاه را در پایان سال دوم رها کند؛ اما از نظر علمی، ناچار به پرداخت بهای سنگینی نبود. در آن روزگار تنها تعداد معدودی از افراد بر روی کره ی زمین، قادر به درک نظریه های فارنزورت جهت ساختن تلویزیون الکترونیکی بودند. یکی از این مردان، ولادیمیر زوریکین بود که از روسیه به آمریکا مهاجرت کرده و دارای درجه ی دکتری در رشته ی مهندسی الکترونیک بود. او در شرکت وستینگهاوس با این امید به کار پرداخت که بتواند به ساختن سیستم تلویزیون تمام الکترونیک بپردازد؛ اما رؤیای او هرگز تحقق نیافت.

این رؤیا زمانی تحقق یافت که فیلو بیست و یک ساله شده بود و در آن زمان، چند تن دستیار و سرمایه گذار و زنی مهربان داشت که او را در تحقیقاتش یاری می کردند. فیلو به سانفرانسیسکو نقل مکان کرد و در آن جا، در یک اتاق زیر شیروانی خالی، آزمایشگاهش را بنا کرد. در سپتامبر ۱۹۲۷، فارنزورت، شیشه ای مربع شکل را سیاه رنگ کرد و خط مستقیمی در مرکز

آن کشید. در اتاق دیگر، برادر زن فیلو، اسلایدی را میان جدا کننده ی تصاویر ( دوربینی که فیلو در همان سال اختراع کرده بود) و یک لامپ تلویزیونی زغالی محدب داغ و درخشان قرار داد. جورج اورسن به تماشای گیرنده پرداخت. آنها تصویر را مشاهده کردند و بعد کلیف اسلاید را نود درجه چرخاند و آنها حرکت تصویر را دیدند. (ظهور اولین تصویر تلویزیون الکترونیکی)

در ۱۹۳۴، ادارهی ثبت اختراعات امریکا رأی صادر کرد و حق تقدم اختراع تلویزیون را به فارنزورت عطا نمود.

وقوع جنگ جهانی دوم باعث شد که دولت فروش دستگاه های تلویزیون را به تعویق بیاندازد و در انتهای جنگ پروانه ی اختراع فيلو از اعتبار ساقط شده بود. پس از جنگ، شبکهی RCA با سرعت، تولید و فروش دستگاه های تلویزیونی را به عهده گرفت و با تلاش مجدانه و شدید، دو دانشمند دیگر را به عنوان مخترعین تلویزیون معرفی کرد. فارنزورت به خانه ای در مین رفت و در آن جا گوشه ی عزلت گزید و دچار افسردگی شدیدی گردید که با اعتیاد به الکل روز به روز شدت یافت. او زمانی طولانی در بیمارستان بستری شد و تحت شوک درمانی قرار گرفت. در ۱۹۴۷، خانه ی وی در مین در آتش سوزی مهیبی از میان رفت. انگار فیلو محکوم به پرداخت کفارهی گناه اختراع تلویزیون بود. . ای کاش این حادثه، آخرین صحنه ی تأسف بار

زندگی این مخترع بزرگ بود. اما ده سال بعد او در یک برنامه ی تلویزیونی ویژه شرکت کرد. در این برنامه، هویت شرکت کننده مجهول بود و برنامه ی رشته ی من چیست» نامیده میشل فارنزورت به عنوان دکتر ایکس در برنامه شرکت کرد و گروه شرکت کننده مسئول طرح سوالاتی بودند که هویت آقای ایکس را روشن نماید. یکی از شرکت کنندگان از آقای ایکس پرسید: آیا ماشینی اختراع کرده است که باعث درد و رنج زندگی افراد شود؟

فارنزورت پاسخ داد: بله، گاهی اوقات استفاده از این وسیله بسیار دردناک است.

پاسخ فارنزورت بسیار مؤدبانه بود، در حالی که سوءاستفاده ای که از اختراع او شده بود بسیار گسترده بود. یک بار، نت فرزند فارنزورت، به خبرنگاران گفت: «تصور من این است که پدرم از اختراع خود یعنی تلویزیون، جانور درندهای در ذهن خود ساخته است که می تواند ساعات گران بهای زندگی افراد را به هدر دهد.» او اضافه کرد: در طول کودکی ام، همواره پدرم میگفت که تلویزیون فاقد محتویات با ارزش برای عرضه کردن است و ما هرگز از این وسیله بی مصرف در خانه ی خود استفاده نخواهیم کرد و من مایل نيستم در آموزش ذهنی تو نشانی از این وسیلهی مخرب بیابم.»

در سال ۱۹۷۱، ما داستان فارنزورت را این طور به پایان می رسانیم که او نه تنها مخترع تلویزیون بود، بلکه یکی از منتقدان اولیه و متن این دستگاه نیز محسوب می شد.