زندگینامه زیگموند فروید  

 (۱۸۵۶ ۱۹۳۹ م) «زیگموند فروید» روان پزشک و بنیانگذار روان شناسی نوین در سال ۱۸۵۶ در خانواده های یهودی در شهر «فرایبرگ» اتریش چشم به جهان گشود.

او تحصیلات ابتدایی خود را در زادگاهش به پایان برد و هنوز ۱۴ سال بیش نداشت که به همراه خانواده اش به شهر وین مهاجرت نمود.

آنگاه شروع به تحصیل در دوره ی متوسطه نمود و سال ۱۸۷۳ وارد دانشگاه پزشکی شده و مشغول فراگیری علوم پزشکی گردید و در سال ۱۸۸۱ به دریافت درجه دکترای رشته ی پزشکی نایل آمد.

وی پس از فارغ التحصیلی از رشته ی پزشکی به فرانسه رفت و در آنجا به مطالعه ی علم روح نزد چند استاد پرداخت.

فروید کم کم توانست به بنیان های اساسی در روان شناسی جدید دست یابد؛ بنیان هایی که به اعتراف خودش از تأثرات تفکر دو فیلسوف آلمانی به نام های «شوپنهاور» و «نیچه» سرچشمه می گرفت.

فروید» اعتقاد داشت ضمیر ناخودآگاه انسان که در مجموعه ی ناهنجاری ها و گرفتاری های مخفی روح نفوذ بیشتری می کند، و اگر با متد خاصی بتوان این درد و آلام را به ضمیر خودآگاه شخص کشاند، می توان او را از ناراحتی های روانی رهانید و بیماری او را مداوا نمود.

لذا ابتدا به شیوهی خواب مغناطیسی یا هیپنوتیزم» (که بعدها به نارسا بودن آن پی برد) و سپس به شیوه ی دیگری متوسل گردید؛ بدین شکل که از بیمار در حال استراحت مطلق، اما در هوشیاری می خواست تمامی افکاری را که در مغزش می گذرد، مرتب به زبان آورد و بدین وسیله از ضمیر ناخودآگاه او آگاه می شد و از این طریق به معالجه اش می پرداخت.

از برجسته ترین آثار وی می توان به سه نظریه در باره ی میل جنسی، روان شناسی توده و تحلیل من، «تعبیر رویا»، «توتم و تابو»، «آینده ی یک پندار»، «ماورای اصل لذت» اشاره نمود.

این روانکاو بزرگ و اندیشمند که خدمت وسیعی به دانش روان پزشکی کرد، به سال ۱۹۳۹ در سن ۸۳ سالگی به خواب ابدی فرو رفت و دیگر نتوانست به ضمیر خود آگاه خود بازگردد.