زندگینامه انریکو فرمی  

(۱۹۰۱-۱۹۵۴ م) انریکو فرمی کسی است که نخستین واکنش زنجیره ای هسته ای کنترل شده را به انجام رسانده است. فرمی که در رم - ایتالیا متولد شد شاگرد بسیار باهوشی بود و از دانشگاه پیزا پیش از ۲۱ سالگی دکترای فیزیک گرفت. او در سال ۱۹۲۷، استاد دانشگاه رم شد و با سرعت خود را به ردیف فیزیکدانان سطح بالا رساند.

فرمی برای توضیح رفتار ذره های اتمی روش آماری را به کار گرفت. او نشان داد که هیچ دو ذره های درون یک اتم نمی توانند به طور دقیق ویژگی های یکسانی داشته باشند. او در سال ۱۹۳۴، نوترون را که به تازگی کشف شده بود به سوی عنصرهای گوناگون پرتاب کرد. به دلیل آن که نوترون بار الکتریکی ندارد، می توانست در اتم ها بیشتر نفوذ کند. بسیاری از پژوهشگران تصور می کردند که نوترون های سریع تر اثر بیشتری دارند. فرمی دریافت که عکس آن درست است. او با فرستادن نوترونها به پارافین، سرعت آنها را کاهش داد و به سرعت مولکولها در دمای اتاق رسانید. تقریبا هر عنصری را که او با نوترونهای کند آزمایش می کرد، جرح و تعدیلی می یافت. جذب نوترون به وسیلهی اتمهای اورانیم سبب می شد که این اتم ها به دو قسمت تقریب مساوی تقسیم شوند، اگرچه فرمی، این موضوع را در ابتدا تشخیص نداد.

در دههی ۱۹۳۰، دولت فاشیست بنیتو موسولینی بسیاری از اعمال بازدارنده را به انضمام قوانینی بر ضد یهود به کار گرفت. فرمی شدید مخالف فاشیسم بود و همسر یهودی داشت.

در سال ۱۹۳۸، او به خاطر کشف واکنش های هسته ای حاصل از نوترونهای کند جایزه ی نوبل در فیزیک را دریافت کرد. فرمی برای دریافت جایزه به اتفاق خانواده ی خود به استکهلم رفت ولی پس از مراسم، آنها به ایتالیا بازنگشتند و راهی آمریکا شدند و فرمی در آن جا به جمع کارکنان دانشگاه کلمبیا در نیویورک پیوست.

فرمی در سال ۱۹۳۹، از کشف لیزه مایتنر که مشخص می کرد شکافت اورانیم سبب آزاد شدن نوترونهای ثانوی می شود آگاه شد. او دریافت که نوترونهای ثانوی می توانند سبب شروع واکنش زنجیری همراه با آزادسازی مقدار عظیمی انرژی شوند. او و همکارش لئو زیلارد نامه ای را که به وسیله ی اینشتین امضا شد، برای رییس جمهور فرانکلین روزولت فرستادند: «... بنابراین بمب های فوق العاده قوی از نوع جدید را می توان ساخت.» رییس جمهور به انجام آن چه به عنوان

طرح مانهاتان شناخته شد اجازه داد و به فرمی وظیفه ی انجام تولید یک واکنش زنجیره ای هسته ای خود نگه دار و کنترل شده واگذار شد.

گروه فرمی قطعه هایی از اورانیم و اکسید اورانیم را به عنوان سوخت، گرافیت را به عنوان مهارکننده و میله های کادمیم را جهت جذب نوترونها در زیر یک میدان بازی اسکواش در دانشگاه شیکاگو جمع کردند. در ۲ دسامبر سال ۱۹۴۲، فقط یک سال پس از این که به وی مأموریت دادند، فرمی لوله های کادمیم را به آرامی بیرون آورد.

 واکنش زنجیره ای خود نگه دار شد. موفقیت در این کار به واشنگتن مخابره شد: دریانورد ایتالیایی وارد جهان جدیدی شد.»

کمی پیش از پایان جنگ، فرمی تبعه ی آمریکا شد و در سال ۱۹۴۶ به استادی دانشگاه شیکاگو برگزیده شد. عنصر ۱۰۰ به افتخار او فرمیم نامیده شده است.