زندگینامه هنری فورد

 (۱۸۶۳ - ۱۹۴۷ م) فورد، از خانواده ای متوسط اهل میشیگان آمریکا بود و در این اندیشه که همه ی طبقات اجتماعی بتوانند خریدار اتومبیل تولیدی او باشند، از جمله کارکنان شرکت فورد که بتوانند بعداز ظهر های روز تعطیل با اتومبیل خود در شهر گشتی بزنند. هنری فورد با روش خاص خود، سرانجام این عقیده را به کرسی نشاند.

تنها همین حرکت هوشمندانه کافی بود که او را به عنوان پدر صنعت قرن بیستم امریکا معرفی نماید. زمانی که اتومبیل سیاه رنگ مدل تی در ۱۹۰۸ به بازار آمد، سیل تحسین به سوی او روان شد و به عنوان اتومبیل همهی امریکایی ها شناخته شد. این اتومبیل در عین سادگی بسیار زیبا و برازنده و رؤیایی، نه تنها برای مهندسان، بلکه برای همه ی افراد بود.

هنری فورد به تولید انبوه محصول پرداخت، اما در واقع در جست و جوی تودهی مصرف کنندگان بود. او در این اندیشه بود که اگر با پرداخت حقوق گزاف به کارگران، آنها را به تولید محصول بیشتر در زمان کم تر ترغیب کند، هر کس می تواند چنین اتومبیلی بخرد.

در زندگی هنری فورد، هیچ کس به اندازهی توماس ادیسون مخترع بزرگ، الهام بخش نبوده است. در آغاز قرن، در دیداری تصادفی میان ادیسون و فورد، که در کارخانه ی ادیسون صورت گرفت، ادیسون او را به دلیل تولید یک اتومبیل گازی مورد تشویق و عنایت قرار داده بود. در آن زمان، هنری فورد سر مهندس کارخانه بود. (قبل از آن، در شرکت رقیب ادیسون، جورج واشنگتن به کار سرگرم بود.

پس از موفقیت بی همتای مدل تی، اديسون و فورد، که هر دو متعلق به مناطق روستایی میشیگان بودند، به یکدیگر نزدیک شده، رابطه دوستی و کاری محکمی برقرار کردند. فورد از ادیسون خواست که برای اتومبیل، باتری ذخیرهی برقی ابداع کند و در این راه 5 / 1 میلیون دلار سرمایه گذاری کرد. جالب است که ادیسون، به رغم همهی اختراعهای موفقیت آمیز خود، هرگز نتوانست این باتری را کامل کند.

خط تولید شرکت فورد به تنهایی انقلاب صنعتی امریکا را با سرعت به جلو راند. به جای آن که کارگران قطعه های متعدد هر اتومبیل را روی یکدیگر سوار کنند، همکاران فورد که غول های متفکر صنعتی از سرزمین اسکاتلند بودند، به تشکیل گروه هایی پرداختند که هریک قطعه هایی را به مدل اولیه اضافه می کرد و در طول یک خط به حرکت در می آمد.

 در سال ۱۹۱۴، نخستین تسمه ی نقاله در هر نود و سه دقیقه، یک اتومبیل بیرون می فرستاد.

در همان سال، هنری فورد با عمل متهورانه ی خود جهان را غافلگیر کرد: پرداخت حداقل ۵ دلار به کارگران در ازای کار روزانه. حقوق متوسط کارگران صنعت اتومبیل در آن روزگار، در ازای هر نه ساعت کار، دو دلار و سی و چهار سنت بود. فورد نه تنها این میزان را به دو برابر ارتقا داد بلکه روزانه یک ساعت استراحت برای کارگران خود پیشنهاد کرد. در آن روزها گرفتن چنین حقوقی در حرفه ای که نیاز چندانی به آموزش و سواد نداشت، قابل تصور نبود.

روزنامه ی وال استریت این عمل فورد را یک جرم اقتصادی خواند و سایر منتقدان نیز او را به باد انتقاد گرفتند.

اما زمانی که میزان حقوق کارگران به ۱۰ دلار رسید، خواسته ی استثنایی فورد در زمینه ی اتومبیل برای همه به اثبات رسید. منتقدان کوته بین قادر به درک این مطلب نبودند که فورد از قیمت تمام شده هر اتومبیل کاسته بود و بنابراین بالا رفتن حقوق کارگران اهمیتی نداشت، جز آن که قدرت خرید اتومبیل را در افراد افزایش می بخشید.

عاقبت، هنری فورد، در قصر مجلل خود در بسترش زندگی را بدرود گفت. مرگش هنگامی رخ داد که به سبب توفان، خاموشی وسیعی منطقه را فرا گرفته بود. این حادثه در بهار ۱۹۴۷ اتفاق افتاد و در آن هنگام فورد هشتاد و سه ساله بود. واقعیت این است که در جهان امروز، حضور هنری فورد غیرممکن است؛ زیرا تجارت ترکیبی از تخصص های مختلف است. صد سال پیش، دنیای تجارت تنها با حضور خودکامگان اداره می شد - مردانی که با ثروت بی کران خود، از چنان قدرتی بهره مند بودند که می توانستند بر کشوری حکومت کنند. به امروز، چنین پدیده ای پذیرفتنی نیست.