زندگینامه اسپینوزا

(۱۶۳۲ - ۱۶۷۷ م) «اسپینوزا» فیلسوف یهودی الاصل هلندی در سال ۱۶۳۲ در خانواده ای یهودی پا به عرصه ی هستی نهاد.

او ابتدا در آموزشکده های یهودی دروس مذهبی آموخت و سپس مدت مدیدی نزد «وان دن اندن» به کسب علم پرداخت. او فیلسوفی بود که به چند زبان تسلط داشت و مدتی به فلسفه روی آورد و پس از فرا گرفتن فلسفه به ارایهی نظریاتش پرداخت.

جامعه ی یهودی او را به لحاظ داشتن اندیشه های نو از خود طرد کرد و حکم تکفیر وی را صادر نمود. اسپینوزا پس از تبعید به تنهایی پناه برد و به کاوش و جست وجو و مطالعه ی نظریات

فلسفی دیگر فیلسوفان پرداخت و مدتی شغل تراش شیشه را که بیشتر مخصوص عینک بود، برگزید از اولین آثار مکتوب وی می توان از اصول فلسفهی دکارت» نام برد که در سال ۱۶۶۴ منتشر گردید. او در بعضی از نظریات دکارت انتقاداتی وارد ساخته و آنها را پر اشتباه خوانده است. وی دو مقوله ی «فهم» و «اراده» را که دکارت آنها را دو امر مجزا می داند، جزء لاینفک از هم می داند.

اسپینوزا شناخت بشری را به سه بخش: معرفت تأثیری و تصوری»، «معرفت تجربی و علمی» و «معرفت متافیزیکی و شهودی» تقسیم می نماید. وی در اواخر عمر خود به لاهه بازگشت و تمام استعانت های مادی دیگران را رد کرد. وی سرانجام به بیماری سل که در اثر شرایط نامساعد کار و حجم فراوان مطالعه و کنکاش که وقت زیادی را به خود صرف می کرد، دچار شد و پس از مدتی از پای درآمد.

مرگ وی در سال ۱۶۷۷ و در چهل و پنج سالگی اتفاق افتاد. از آثار با ارزش وی می توان از تفکرات متافیزیکی، «اصول فلسفه ی رنه دکارت»، «الهیات و سیاست»، «رساله ی اخلاق» و «رساله ی بهبود خرد» نام برد.

اسپینوزا نخستین فیلسوفی است که خداشناسی را سرچشمه ی شناخت جهان و خود می داند و معتقد به جبر می باشد و آزادی و اختیار را مقوله ای که جایی در این جهان ندارند، می شمارد.