زندگینامه اپیکور

(۳۴۲-۲۷۰ ق. م) فیلسوف یونانی در سال ۳۴۲ قبل از میلاد - هفت سال پس از مرگ افلاطون - در آتن و در کنار دریای اژه چشم بر جهان گشود.

خانواده وی بسیار فقیر و تنگ دست بودند. پس از گذراندن مقدمات تحصیل در ساموس و آسیای صغیر در هیجاه سالگی وارد آکادمی علوم گردید.

در اواخر سده ی چهارم در باغ مشهورش مکتب فلسفی نوینی با نام «مکتب اپیکوریسم» یا پرستش لذت را بنا نهاد.

او فلسفه ای را بنیاد نهاد که دوست و دشمن فراوانی را برای خود آفريد. وی مردی با سعهی صدر و آزاداندیش بود، به طوری که اولین کسی بود که زنان به محضر درسش راه یافتند.

جهان بینی و نگرش او به هستی، مبتنی بر ارج نهادن این جهان و پذیرش رنج و برخورداری از خوشیها بود، و بی اعتقاد به متافیزیک و جهان های ناشناخته می باشد. به همین منظور او را پدر فلسفه ی مادی ( ماتریالیسم) جدید می خوانند.

از این فیلسوف جز چند نامه و طومار پراکنده چیز دیگری باقی نمانده است.

 از آثار او:

۱- «سه نامه به شاگردان» ۲. «مجموعهی چهل مقاله ی اخلاقی» با نام «دکترین اساسی» ۳۔ مجموعه ی هشتاد سخن آموزندهی اخلاقی» ۴قطعه هایی از کتاب در «باب طبیعت» که روی کاغذ پاپیروس در ایتالیا کشف شده است را می توان نام برد.

میگویند اصل «فلسفه ی لذت جویی» و کام یابی مادی که غربیان امروزه بدان تمسک می جویند، از بن اندیشه های وی ساطع بوده و او مروج چنین تفکری بوده است.