انسولین و رابطه آن با چاقی

انسولین هورمونی است که از جزایر لانگرهانس در لوزالمعده ترشح می شود. هنگامی که انسان، کربوهیدرات مصرف می کند، قند خون بالا می رود و برای جلوگیری از افزایش قند خون هورمون انسولین آزاد می شود تا میزان قند به حالت طبیعی برگردد. این هورمون برای کاهش مقدار قند خون، سه کار انجام می دهد:

۱ - قسمتی از این کربوهیدرات ها را تبدیل به گلوکز می کند و گلوکز را برای تولید انرژی به داخل سلولها هدایت می کند، در این مرحله، قسمتی از قندها به مصرف می رسد و در نتیجه مانع سوخت چربی های ذخیره شده ی بدن می گردد.

۲- قسمتی از این قندها (گلوکز) به گلیکوژن (یک نوع نشاسته حیوانی) تبدیل شده، در سلول های عضلانی و کبد ذخیره می شوند تا در هنگام ورزش یا سایر فعالیت ها، تبدیل به انرژی شود.

٣. اگر فرد احتیاجی به سوخت بیشتر نداشته باشد و انبار گلیکوژن او پر شده باشد اما هنوز قند زیادی در خون باقی بماند، انسولین، این قندهای اضافی را تبدیل به ترکیبی به نام «تری گلیسیرید» می کند و قسمتی از آن را تبدیل به ذخایر چربی و در مناطق مخصوص ذخیره می کنند. فرآیند جدید باعث افزایش چربی خون و افزایش وزن یا چاقی می شود.

به همین دلیل است که هورمون انسولین را هورمون چاقی یا هورمون تولید کننده ی چربی نیز می نامند.

انسولین، به طور غیر مستقیم باعث احساس گرسنگی مداوم هم می شود. پس اگر کربوهیدرات کمتری مصرف کنید، انسولین کمتری ترشح می شود و در این حالت بدن برای تأمین نیاز خود مجبور به سوزاندن چربی می شود. سوختن چربی ها نیز باعث ایجاد حالت کتوز» در بدن و در نتیجه بد بویی دهان در این گونه افراد می شود.

در صورت کاهش انسولین، بدن برای تأمین انرژی ابتدا از ذخایر چربی و سپس از بافت های عضلانی استفاده می کند و این اتفاقی است که در غیاب انسولین در بدن رخ می دهد.

هورمون انسولین، سطح قند خون را همیشه بین ۷۰ تا ۱۱۵ میلی گرم در صد سی سی نگه می دارد.

کربوهیدرات تنها غذایی است که به انسولین احتیاج دارد و از همین رو باعت تولید و آزاد کردن انسولین از لوزالمعده می شود، در حالی که چربی۔ ها و پروتئین ها تغییری در سطح انسولین ایجاد نمی کنند.