زندگینامه سلمان آبراهام واکسمن

 (۱۸۸۸ - ۱۹۷۳ م) سلمان واکسمن نزدیک شهر کیف روسیه به دنیا آمد. او دروس ابتدایی خود را نزد معلمین خصوصی خواند و سپس به دبیرستانی در آدسا رفت. پس از تحصیل در آن جا به آمریکا مهاجرت کرد و در کالج روتگرس در نیوجرسی به مطالعه پرداخت. در سال ۱۹۱۵، رشته ی کشاورزی را گذراند و برای کار به قسمت باکتری شناسی خاک در ایستگاه کشاورزی تجربی در نیوجرسی رفت.

در سال بعد شهروند آمریکا شد و از دانشگاه کالیفرنیا بورس تحصیلی و از همان جا در سال ۱۹۱۸ درجه ی دکترای بیوشیمی گرفت.

واکسمن پس از آن به روتگرس و ایستگاه تجربی آن بازگشت و فعالیت خود را روی نقش ایز سازواره ها در خاک متمرکز کرد. در مدت ۲۰ سال بعدی، او تقریبا ۴۰۰ مقاله در مورد چگونگی حاصل خیزی خاک توسط ریز سازواره ها و ایجاد خاک گیاه دار توسط تجزیهی گیاهان و جانوران چاپ و منتشر کرد. او یکی از صاحب نظران به نام میکروب شناسی خاک شد. تخصص واکسمن در مورد موجودات ذره بینی خاک مخصوصا وقتی اهمیت یافت که خواص پنی سیلین در سال ۱۹۳۹ منتشر شد. او واژهی آنتی بیوتیک (پادزی) را برای عواملی که باکتری های بیماری زا را از بین می بردند وضع کرد. پادزی های اولیه نوعی پروتئین بودند که به ریز سازواره های ذره بینی بیماری زا متصل می شدند و از ساخت غذا توسط آنها جلوگیری می کردند. واکسمن دریافت که پنی سیلین یک پادزی همگانی نیست. سال ها پیش باکتری شناس هلندی هانس گرام باکتری ها را با یکی از محلولهای بد رنگ می کرد تا با میکروسکوپ دیده شوند. هنگامی که باکتری ها را با الكل شست و شو میداد برخی از باکتری ها پاک شدند، ولی برخی دیگر همچنان رنگی باقی می ماندند این روش مفیدی برای طبقه بندی باکتری ها شد.

آن دسته از باکتری ها که رنگی می ماندند، رنگ پذیر و دسته ی دیگری را که رنگی نمی ماندند رنگ ناپذیر نامیدند. پنی سیلین در مقابل باکتری های رنگ پذیر مؤثر بود ولی بر باکتری های رنگ ناپذیر اثر نداشت.

باکتری به وجود آورندهی بیماری سل باکتری رنگ ناپذیر بود که در مقابل پنی سیلین مقاوم بود. واکسمن دریافت که باکتری سل در خاک زنده نمی ماند. برای یافتن دلیل آن، او و همکارانش به یک بررسی نظام مند روی بیش از 10/000 ریز سازواره ی موجود در خاک دست زدند. در سال ۱۹۴۳، او این عامل را در نوعی کپک از خانوادهی استرپتومی یز که مدت تقریبا ۲۰ سال آن را رشد داده بود پیدا کرد و آن را در سال ۱۹۴۵ به نام استرپتومایسین به ثبت رساند. این پادزی در مقابل سل و دیگر باکتری های رنگ ناپذیر مانند عامل ذات الریه، مننژیت ستون فقرات، و تب حصبه مؤثر بود. او چندین پادزی دیگر از جمله نئومایسین را از نمونه های کپک و دیگر ریز سازواره ها جدا کرد.

واکسمن، به مناسبت کشف استرپتومایسین در سال ۱۹۵۲ جایزهی نوبل پزشکی را دریافت کرد. او بخش عمدهی درآمد حاصل از ثبت استرپتومایسین و نئومایسین و نیز پول جایزهی نوبل را به دانشگاه روتگرس اعطا کرد و مسئولین دانشگاه پس از س اختن مؤسسه ی میکروب شناسی، واکسمن را به عنوان نخستین سرپرست آن برگزیدند.