زندگینامه ادوین پاول هابل

 (۱۸۸۹-۱۹۵۳ م) ادوین پاول هابل اخترشناسی بود که وجود کهکشان های دیگری را خارج از کهکشان ما کشف کرد و دلایلی برای انبساط جهان ارایه داد. او فرزند یک حقوقدان بود و در حومه ی شهر راه شیکاگو رفت و از میسوری به دنیا آمد.

به دانشگاه شیکاگو رفت، آن جا بورسیه تحصیلی دانشگاه آکسفور انگلستان را گرفت و در سال ۱۹۱۲ از آن جای رشته ی حقوق فارغ التحصیل شد. او سپس به آمریکا بازگشت تا کار وکالت کند؛ اما بعد از یک سال آن را رها کرد.

هابل در سال ۱۹۱۴ متوجه اخترشناسی شد و در رصدخانهی دانشگاه شیکاگو در ویسکانسین به پژوهش پرداخت. در سال ۱۹۱۷، پس از آن که آمریکا در جنگ اول جهانی وارد شد، هابل داوطلب شرکت در جنگ شد. او درجه ی دکترای اخترشناسی را سه روز پیش از آن که خود را معرفی کند، دریافت کرد.

هابل پس از جنگ در رصدخانه ی مونت ویلسون، نزدیک لوس آنجلس در کالیفرنیا شغلی به دست آورد و از تلسکوپ بازتابی ۱۰۰ اینچی که به تازگی ساخته شده بود، برای مطالعهی سحابیها استفاده کرد. او توانست ۱۲ ستارهی متغیر از نوع قیفاووسی را در مارپیچ بزرگ کهکشان امراة المسلسله (آندرومدا کشف کند. درخشندگی این نوع ستاره ها به دورهی تناوب آنها بستگی دارد و از روی آن می توان فاصلهی آنها را اندازه گرفت. در سال ۱۹۲۴، او اعلام کرد که مارپیچ بزرگ در آندرومدا یک کهکشان، با مجموعه ی عظیمی از ستارگان شبیه کهکشان راه شیری است.

هابل هنگامی که روی نور کهکشان ها مطالعه می کرد کشف دیگری کرد و آن انتقال به سرخ بود.

او دریافت نوری که از کهکشان ها به زمین می رسد، همیشه به طرف رنگ سرخ انتقال می یابد و این موضوع نشان می داد که کهکشانها از زمین دور می شوند. هابل سرعت و فاصلهی ۴۶ کهکشان را محاسبه کرد. دورترین آنها بیشترین سرعت را داشت. در سال ۱۹۲۹، او قانون هابل را بیان کرد، بنا بر این قانون، هر اندازه کهکشانی دورتر باشد، سرعت دور شدن آن بیشتر است.

هابل در هنگام جنگ دوم جهانی به صورت غیرنظامی پژوهش درباره ی پرتابه ها را بر عهده گرفت. او از خاموشی زمان جنگ چراغهای الوس آنجلس استفاده کرد تا توسط تلسکوپ عکس هایی بگیرد که در زمان عادی به دلیل روشنایی حاصل از چراغ های شهر تهیه ی آنها ناممکن بود. پس از جنگ او با استفاده از تلسکوپ ۲۰۰ اینچی مونت پالومار، که در طراحی آن کمک کرده بود پژوهش در مورد کهکشانهای دوردست را شروع کرد. نوردهی در تلسکوپ ساعتها طول می کشید. هابل در ارتباط با دورترین آنها، تلسکوپ را در طول شب هدایت می کرد و در حالی که صبح فرا می رسید، او دریچه را می بست تا از مه زدگی جلوگیری شود و شب بعد کار نوردهی را دوباره از سر می گرفت. یکی از این نوردهی ها دو هفته طول کشید.

هابل از دریافت های خود به این نتیجه رسید که جهان در حال انبساط است. اگر جهان در حال گسترش است، پس در گذشته های دور آغازی به نام انفجار بزرگ داشته است. نسبت فاصلهی کهکشان به سرعت دور شدن آن را ثابت هایل می نامند. این نسبت در محاسبه اندازه و عمر جهان به اخترشناسان کمک می کند.

در سال ۱۹۹۰، تلسکوپ فضایی هابل به افتخار او نامگذاری شد و به این منظور ساخته شد که بهتر بتواند ثابت هایل را به دست آورد.