زندگینامه لینوس کارل پاولینگ

 (۱۹۰۱–۱۹۹۴ م) پاؤلینگ نخستین کسی است که در دو زمینه ی مختلف جایزه های نوبل را دریافت کرده است. او که پسر یک داروساز بود، در جوائی مجذوب علم شیمی شد. پس از تحصیل در کالج کشاورزی ایالتی اورگون، در سال ۱۹۲۵ از مؤسسه ی فناوری کالیفرنیا دکترای شیمی گرفت و پس از توقف کوتاهی در اروپا، در آن جا استاد شد و تا ۳۸ سال بعد مهم ترین پژوهش های شیمی خود را در آن جا انجام داد.

پاؤلینگ توضیح پیوندهای شیمیایی با استفاده از مکانیک کوانتومی را پایه گذاری کرد. او به الكترونها به عنوان موج هایی نگاه می کرد که بنا بر طول موج خود در اطراف اتم مواضعشان را اختیار می کنند. پیوندهای شیمیایی طوری به وجود می آیند که موجهای الکترونی بیشترین پایداری را داشته باشند. پاؤلینگ نظریه ی تشدید را که نشان می داد در بعضی از مولکولهای الكترونها می توانند میان چند اتم مشترک باشند تکامل بخشید. این نظریه به توضیح فعالیت شیمیایی مولکول های حلقوی مانند بنزن کمک کرد.

پاؤلینگ مفهوم کلیدی دیگری را نیز در شیمی معرفی کرد؛ این مفهوم الكترونگاتیوی بود که قدرت جذب الکترونها توسط اتمها را بیان میکرد. کتاب پاؤلینگ به نام «ماهیت پیوند شیمیایی» (۱۹۳۹) یکی از مهم ترین کتاب های درسی شیمی در قرن بیستم به شمار می آید.

پاؤلینگ در دههی ۱۹۴۰ به پژوهش دربارهی مولکول های موجود در بافت های زنده پرداخت. او نشان داد که چگونه اسیدهای آمینه ی ساده که او آنها را گروههای سازنده ی حیات مینامید به هم وصل می شوند تا مولکول های پیچیدهی پروتئین را به وجود آورند. او شکل مولکول های بزرگ پروتئین را به وسیله ی این که چگونه هیدروژن، اتم های دیگر درون مولکول را جذب می کند محاسبه کرد. او نشان داد که پیوندهای هیدروژنی باعث می شوند که پروتئین ها به شکل یک پلکان مارپیچ یا حلزونی درایند. این مفهوم به زیست شیمیدانان در فهم مولکول اکسی ریبونوکلئیک (DNA) کمک کرد.

پاؤلینگ ساختار مولکول هموگلوبین را مطالعه و نقص ژنتیکی را که باعث بیماری کم خونی می شود کشف کرد. او در سال ۱۹۵۴ جایزه ی نوبل شیمی را برای پژوهش در ماهیت پیوندهای شیمیایی دریافت کرد.

پاؤلینگ پس از جنگ جهانی دوم جهانی، منتقد صریح آزمایش های هسته ای در زمین شد. او اطلاعات علمی جزییات آسیب هایی را که تابش های هسته ای می توانند به وجود آورند گردآوری کرد و کتاب خود را به نام «دیگر جنگ نه!» در سال ۱۹۵۸ به چاپ رساند. او طوماری را برای پایان بخشیدن به آزمایش های هسته ای تهیه کرد که بیش از ۱۱٫۰۰۰ نفر از دانشمندان ۴۹ کشور جهان آن را امضا کرده بودند. فعالیت های او در طول این مدت رابطه اش را با دولت آمریکا و حتی با بسیاری از همکاران علمی اش نامطلوب کرد. اگرچه کارهایش نتوانست به سرعت از مسابقه ی تسلیحاتی بکاهد؛ ليكن سبب شد که هر دو طرف متخاصم در انجام آزمایش های هسته ای احتیاط بیشتری کنند. در سال ۱۹۶۳، نیروهای قدرتمند جهان پیمان منع آزمایش های هسته ای را امضا کردند. روزی که این پیمان به اجرا گذاشته شد، کمیته ی نوبل جایزه ی صلح را به پاولینگ اعطا کرد.

پاؤلینگ در سال ۱۹۷۳، مؤسسه ی علوم و پزشکی لینوس پاولینگ را در منلو پارک کالیفرنیا تأسیس کرد و تا زمان فوتش مدیریت آن را به عهده داشت.