زندگینامه آنتوان هانری بكرل

(۱۸۵۲ ۱۹۰۸ م) آنتوان بكرل در خانواده ای از دانشمندان فرانسه به دنیا آمد. بكرل در رشته ی مهندسی راه و ساختمان تحصیل کرد. پس از گرفتن درجهی دکتری در سال ۱۸۸۸ در پلی تکنیک به تدریس فیزیک پرداخت. او در سال ۱۸۹۲ به عنوان پژوهشگر در موزهی علوم طبیعی پاریس به کار مشغول شد. پدر و پدربزرگش نیز همین شغل را داشتند.

بكرل پدیده ی فسفرسانی طبیعی در بلورها را مورد مطالعه قرار داد: جذب انرژی به وسیله ی بلور و گسیل مجدد آن انرژی به صورت نور. پس از کشف پرتوهای X در ۱۸۹۵ او در این فکر بود که آیا مواد فسفرسان ممکن است پرتوهای X هم تولید کنند. او یک فیلم عکاسی را کاملا پوشاند و آن را در مقابل نور شدید خورشید و یک بلور فسفرسان قرار داد. این بلور ترکیبی از پتاسیم سولفات و او رانیم بود. اگر نور خورشید سبب شود که بلور، پرتوهای X گسیل کند، این پرتوها می توانند از پوشش فیلم بگذرند و بر آن اثر کنند. وقتی او فیلم را ظاهر کرد، متوجه شد که فیلم سیاه شده است. او با قرار دادن یک سکه بین فیلم و بلور، آزمایش را اصلاح کرد. فیلم ظاهر شده تصویر سکه را به وضوح نشان می داد و حاکی از آن بود که این بلور واقعا پرتوهای X تولید می کند.

در مارس سال ۱۸۹۶، هوای ابری مانع از انجام آزمایشی شد که بكرل با فیلم عکاسی انجام می داد. او فیلمی را که در کاغذ پیچیده بود در کشوی میز خود قرار داد و منتظر ماند تا هوا صاف شود. به دلیل آن که هوا همچنان بد بود، تصمیم گرفت فیلم را ظاهر کند. بكرل متوجه شد که فیلم شدید سیاه شده است. او دریافت که بعضی از نمونه هایی که در کشوی میزش قرار داشتند پرتوهایی را گسیل کرده و باعث سیاه شدن فیلم شده اند. از طریق فرایند حذف، کشف کرد که پیچیلاند که نوعی سنگ اورانیم است قوی ترین تولیدکننده ی پرتوهای نادیدنی است. او با شگفتی دریافت که لازم نیست این سنگ در مسیر نور خورشید قرار گیرد تا تابش هایی را ایجاد کند که بر فیلم عکاسی اثر داشته باشد. این پرتوها مربوط به درون اتم اورانیم است.

بكرل در سال ۱۸۹۶ هفت مقاله در مورد پرتوزایی ( رادیواکتیویته) واژه ای که دوستش ماری کوری آن را ابداع کرده بود - نوشت. او رانیم عنصری کم یاب و ناشناخته بود تا آن که بكرل نشان داد که عنصری تابش ساز است. قدرت نفوذ این تابش بیش تر از پرتوهای X و پیچیده تر از آن است. میدان های الکتریکی و مغناطیسی این تابش را منحرف می کنند و این بر آن دلالت دارد که حداقل بخشی از این پرتوها از دره های باردار تشکیل شده اند. یکرل در سال ۱۹۰۰ جرم و بار الکتریکی بعضی از این ذرات را اندازه گرفت. او عمدة نمونه ای از رادیم، عنصر پرتوزایی را که تازه کشف کرده بود در جیب جلیقه ی خود گذاشت و پس از چند روز گزارش داد که تایش این عنصر سبب سوختگی پوست بدن او شده است.

در سال ۱۹۰۳، یکرل و پیر و مادام کوری که در کشف پرتوزایی خود به خود و مطالعه ی ماهیت آن همکاری کرده بودند به طور مشترک به دریافت جایزهی نویل در فیزیک نایل شدند.