شاخه

خونریزی داخلی ممکن است در بسیاری از مناطق بدن اتفاق بیفتد و باعث التهاب و درد شدید محلی شود. اگر خونریزی کافی اتفاق بیفتد، فرد ممکن است به شوک وارد شود.

علائم و نشانه های خونریزی داخلی بستگی به جایی که خونریزی از آن است، اما ممکن است شامل:
سردرد
گرفتگی گردن
گیجی
علائم سکته مغزی (از دست دادن بینایی، ضعف، و سخنرانی ناخوشایند)
سرگیجه
تنگی نفس
فشار خون پایین
خون در مدفوع
خونریزی از رکتوم
خون در ادرار
علل متعدد خونريزي دروني وجود دارد، از جمله:
تروما
استخوان های شکسته
بارداری
خونریزی پس از جراحی
الکل
داروها
خونریزی عوارض شناخته شده داروهای ضد انعقاد و ضد پلاکت است. مزایای استفاده از این داروها باید در معرض خطر خونریزی باشد.
خونریزی در حاملگی طبیعی نیست و ممکن است نشانه ای از سقط جنین یا حاملگی خارج رحمی باشد.
اگر فکر میکنید ممکن است خونریزی داخلی داشته باشید، با پزشک خود تماس بگیرید یا به نزدیکترین مراقبت فوری خود بروید.

خونریزی داخلی چیست؟

در حالیکه عموم مردم می دانند که خونریزی داخلی به معنای خونریزی است که در خارج از بدن مشاهده نمی شود، کارکنان پزشکی تمایل به استفاده از اصطلاحاتی دارند که دقیقا محل درون بدن را مشخص می کنند، جایی که خونریزی پیدا می شود. خونریزی داخلی ممکن است در داخل بافت، اندام یا حفره های بدن شامل سر، کانال نخاعی، قفسه سینه و شکم رخ دهد. نمونه هایی از سایر سایت های بالقوه خونریزی شامل چشم و درون بافت هایی است که قلب، عضلات و مفاصل را می پوشاند.

خونریزی خارج از بدن کاملا قابل تشخیص است. اگر پوست با خارش، سوراخ کردن یا ساییدن آسیب دیده باشد، خون می تواند شاهد آن باشد، زیرا آن جریان از بدن خارج می شود. سر و صورت یک خونریزی بسیار غنی است و برای نشان دادن خونریزی عظیم مشهور است.

خونریزی داخلی ممکن است برای شناسایی بسیار مشکل باشد. ممکن است چند ساعت پس از شروع آن آشکار نباشد و علائم ممکن است تنها زمانی اتفاق بیفتد که خونریزی قابل توجهی داشته باشد یا اینکه لخته شدن خون به اندازه کافی بزرگ باشد تا بتواند یک عضو را فشرده و مانع از کارکرد آن شود.

خونریزی داخلی زمانی اتفاق می افتد که آسیب به یک شرط یا ورید اجازه می دهد خون از سیستم گردش خون فرار کند و در داخل بدن جمع شود. میزان خونریزی بستگی به میزان آسیب یک عضو، عروق خونی که آن را تامین می کند و توانایی بدن برای ترمیم شکاف در دیواره های عروق خونی است. مکانیسم های در دسترس شامل هر دو سیستم لخته شدن خون و توانایی عروق خونی برای رفتن به اسپاسم برای کاهش جریان خون به یک منطقه مجروح است.

افرادی که داروهای ضد انعقاد خون یا داروهای ضد انعقادی را مصرف می کنند، نسبت به افرادی که این داروها را مصرف نمی کنند، مستعد خونریزی هستند. این افراد ممکن است خونریزی قابل توجهی داشته باشند حتی با آسیب یا بیماری نسبتا جزئی و خطر خونریزی باید با توجه به مزایای مصرف دارو محاسبه شود. در حال حاضر انواع مختلفی از داروهای "ته نشینی خون" برای بسیاری از بیماری ها تجویز می شود.

داروهای ضد انعقاد عبارتند از:

وارفارین (کومادین)
هپارین
انوکساپارین (Lovenox)
rivaroxaban (xarelto)
ادوکسبن (ساوایسا)
dabigatran (پراداکسا)

داروهای ضد انعقاد عبارتند از:

آسپرین
کلوپیدوگرل (پلویکس)
پوزوگرل (Effient)
ticagrelor (بریلینتا)

برخی از افراد خطاهای ژنتیکی یا درونی الگوی لخته شدن خون دارند. آسیب های جزئی ممکن است باعث خونریزی عمده در این افراد شود. بیماری های هموفیلی و فون ویلبراند دو نمونه از اختلالات لخته شدن ارثی هستند.

ترجمه : شاخه