رابطه ی روان و آسم

رابطه ی روان و آسم، از دیرباز مورد توجه بوده است. دکتر میمانیدز، بیش از ۸۰۰ سال پیش، در کتاب خود، به تفصیل دربارهی این رابطه سخن رانده است.

مطالعات علمی رابطه ی روان و آسم، از سال ۱۹۳۰ آغاز شد. در آن دوران، روانکاوی که از گرمی بازار، بی اندازه بهره مند بود، به مطالعه ی عوامل روانی و ارتباط با بیماری آسم پرداخت. فرضیهی روانکاوی درباره اسم، بر این اصل استوار بود که جدایی کودک از مادر و یا دیگر افراد مهم خانواده، و نگرانی و تشویش ناشی از آن، از عوامل مهم به وجود آورندهی بیماری آسم است. این فرضیهی رابطه ای ، چنان گسترش یافت که برخی از پدر و مادران، آسموژن؛ یعنی مولد آسم نام گرفتند. در واقع، پدر و مادران متهم می شدند که مسئول پیدایش بیماری، در فرزندان خود هستند.

است منشأ اضطراب زیادی بوده و به پیدایش حملهى اسم منجر شود. ولی مطالعات دقیق تر نشان دادند که این کیفیت، هرگز عمومیت نداشته و اثر ویژه ای برای ایجاد آسم ندارد. بنابراین، جدایی از پدر و مادر، ممکن است در میان عوامل بی شمار دیگر، در بروز حمله ی آسم در کودکان مستعد، مؤثر باشد. ۳۰ سال بعد، در اوایل سال ۱۹۶۰ که بازار رفتار درمانی، در آغاز رونق گرفتن بود، نظریه های یادگیری و آموزشی، در مورد بیماری آسم پیشنهاد شده بود. براساس مکتب فراگیری، کودکان مبتلا به آسم، نسبت به بیماری خود، نوعی انعکاس شرطی به دست می آورند؛ به این معنا که چون به هنگام حمله ی آسم، کودک به شدت در مرکز توجه پدر و مادر خود قرار می گیرد، به تدریج حمله ی آسم و توجه پدر و مادر، همزمان در ذهن وی حک می شود.

تاثیر روان بر روی آسم چیست؟

برخی از پژوهشگران حتی نشان دادند که حمله های آسم ممکن است، به گونه ای محسوسی با شیوه های رفتار درمانی کاهش یابد. نظریه ی یادگیری، توانایی پاسخگویی به این پرسش را نداشت که حمله های نخستین آسم، از کجا آغاز می شوند و این فرضیه، صرفا بر ارتباط حمله های آسم و عوامل تقویت کنندی آن اتکا می کرد. رونق این نظریه هم دیری نپایید؛ هرچند که روش های رفتار درمانی سنجش پذیر بودند، ولی برای بیان همه ی سطوح بیماری، کافی نبودند.

دانش پزشکی نوین در مورد اثر روان بر آسم، بسیار محتاط تر است. اثر روان در بیماری آسم، به مراتب پیچیده تر از نظریه های روانکاوی و یا رفتاری است. اضطراب ناشی از جدایی از پدر و مادر، ممکن است برای کودکان، از عوامل برانگیزنده ی حمله ی آسمی باشد، ولی بسیاری دیگر از حالت های روانی دیگر نیز ممکن است به بروز حمله ى اسم منجر شوند.