نقش عوامل روانی در ایجاد بیماری های روماتیسمی

رابطه ی عوامل روانی و بیماری های روماتیسمی، از دیرباز مورد توجه پزشکان بوده است. با پیشرفت پزشکی و به ویژه پزشکی عفونی، آنگاه که هیچگونه علت عفونی و غیر عفونی برای بیماری آرتریت روماتوئید مشخص نشد، گرایش بیشتری به سوی عوامل روانی ایجاد شد؛ به گونه ای که حدود ۵۰ سال پیش، روانکاو معروف؛ دکتر فرانز آلكساندر که از بنیانگذاران پزشکی روان تنی به شمار می آید، نظریه ی جالبی ارائه کرد. دکتر الکساندر، براساس تجربه های بالینی خود روی بیماران روماتیسمی، چنین برداشت کرد که سرکوب برخی از حالت های روانی، به ویژه خشم، ممکن است زمینه ی مستعدی برای ابتلا به آسیب های روماتیسمی به وجود بیاورد.

افرادی که تمایل به استفاده از این نوع سازوکارهای دفاعی داشتند، به نام شخصیت های روماتوئیدی مشهور شدند. مانند بسیاری دیگر از فرضیه های روانکاوی که برای اثبات آنها هیچ گونه دلیل علمی و یا تجربی ارائه نشد، این فرضیه هم به بوتهی فراموشی سپرده شد.

روان چگونه بر بیماری روماتیسم تاثیر می گذارد

گروهی از پژوهشگران کوشیدند که از روش های عینی و علمی تری برای مطالعه ی بیماران روماتیسمی استفاده کنند، از این رو، با بکاربردن ام.ام. پی. آی که آزمونی تشخیصی - روانی است، کوششی برای مطالعه در مورد افراد روماتیسمی انجام گرفت، این آزمون، دربرگیرنده ی ۵۶۶ پرسش است.

شرکت کننده باید در برابر هر پرسش، پاسخی گویای درستی و یا نادرستی آن را ارائه کند. بکارگیری این آزمون، به بیماران روماتیسمی نشان داد که میانگین این بیماران در قسمت هایی از این آزمون که دربرگیرنده ی هیپوکندریارز، افسردگی و هیستری است، زیادتر از افراد عادی است. بازنگری و درست سازی این آزمونها، نشان داد که پژوهشگران در واقع، پاسخ درست بیماران را به اشتباه، به عنوان پاسخ نادرست، دانسته بودند و در نتیجه، باز هم به اشتباه، میانگین بالاتری برای این بیماران، پنداشته شده بود. از این رو، حتی بکارگیری آزمونی عینی هم نتوانسته عوامل روانی را که ممکن است در روماتیسم مؤثر باشد، اثبات کند.