دوره ی خودآموزی در بیماری روماتیسم

این دوره ی خود آموزی که در سال ۱۹۷۸، از سوی پرستاری به نام تلوریگ و ۲ پزشک؛ به نام های هالسته هالمن  و جیمز فایرز در دانشگاه استانفورد بنیانگذاری شد، به روشنی ثابت کرد که چگونه می توان با آگاهانیدن بیمار و تقویت حس اعتماد به نفس او، میزان خودبسنده گی بیمار را افزایش شایانی داد.

تاثیر خودآموزی بر بیماری روماتیسم

این دوره ی آموزشی که اکنون در امریکا رواج دارد، معمولا" از سوی متخصصانی تدریس می شود که خود مبتلا به روماتیسم هستند. کلاس های آموزشی معمولا" از ۱۰ تا ۱۵ نفر بیمار روماتیسمی تشکیل شده و طول دوره ۶ هفته است که، ۲ ساعت آموزش در هفته منظور شده است. در این کلاس ها، نخست اطلاعات بیمار دربارهی بیماری های روماتیسمی، گسترش یافته و سپس فعالیت های بدنی، متناسب با محدودیت های بیمار، آموزش داده می شود. در مراحل بعدی، روش های انبساط ماهیچه ای، تغذیه ی درست و مبارزه با خستگی، اضطراب و افسردگی تدریس می شود. یکی از کلاس ها، به آموزش افزایش توان سازگاری، برای روبه رو شدن با دشواری ها و به کارگیری راه حل هایی برای دشواری های پیش بینی نشده، اختصاص خواهد داشت و سرانجام، به بیمار آموخته می شود که چگونه می تواند به بهترین شیوه، از تجویز و مهارت پزشک درمانگر خود، بهره مند شود. براساس گزارش بیمارانی که از این دوره ی آموزشی استفاده کرده اند، میزان کاهش درد، نزدیک به ۱۰ تا ۲۰ درصد بوده است. بیماران افسرده با پایان این دوره ی آموزشی، به مراتب کمتر افسرده بوده و میزان مراجعهی آنان به پزشک، کاهش محسوسی داشت.