اولین بار چه کسی به فكر الفباء افتاد؟

حروف الفباء در حقیقت هریك علامات صوتی هستند. الفبای انگلیسی بر اساس الفبای رومی ها تنظیم شده و الفبای مزبور در حدود ۲۵۰۰ سال عمر دارد. حروف بزرگ در الفبای امروزی انگلیسی تقریبا شبیه رسم الخطرومی قرن سوم قبل از میلاد میباشد.

پیش از اختراع الفباء بشر برای ثبت حوادث و اتفاقات با تبادل افکار از تصاویر استفاده مینمود. مثلا تصویر چند بز کوهی چنین معنی میداد که اینجا سرزمین خوبی برای شکار میباشد، بنابراین کشیدن تصاویر در واقع نوعی نوشتن بود. نوشته های تصویری از اینگونه، بیشتر توسط بابلی ها و مصریان و چینی ها شیوع داده شد.

رسم کتاب تصویری بموقع دستخوش تغییراتی گردید. تصویر بجای آنکه عینا شیء موردنظر را مجسم کند تصویر آن را در ذهن بوجود میاورد. به‌عنوان مثال، تصویرها امکان داشت فعل راه رفتن را نشان دهد. این مرحله نوشتن به نام (ایدئوگرافیك ۱۲) یا (کتابت تجسمی) نامیده شد.

اشکال این طرز نگارش آن بود که امکان داشت مطلب واحدی را چند نفر بطرق مختلف تعبیر و توجیه نمایند. بنا بر این متدرجا این روش عوض شد و علامات نماینده و مؤید ترکیبات صوتی شدند. به‌عنوان مثال، اگر کلمه بازورا تصویر میکنند، پس تصویر بازو نشاندهنده صدای آن میشد. این مرحله نوشتن را (کتابت هجایی) نامیدند.

بابلی ها، چینی ها و مصری ها هیچوقت از این مرحله نوشتن تجاوز نکردند و مصریان نوعی الفباء را با اضافه کردن ۲۶ علامت بین تصاویر درست کردند که نشاندهنده کلمات و حرفهای یك صدایی بود. ولی ارزش و اهمیت اختراع خود را درك نكردند.

در حدود ۳۰۰۰ سال قبل، مردمی که در نزدیکی سواحل شرقی مدیترانه زندگی میکردند قدم بزرگی بسوی الفبای امروزی برداشتند. آنان تشخیص دادند که یك علامت میتواند در همه حال معرف یك صدا باشد. بنابراین اعده محدودی علائم را بدین مقصود بکار بردند و علامات مزبور الفبا را تشکیل داد.

تکمیل الفیا توسط عبری ها و بعدآتوسط فنیقی ها انجام گرفت. فنیقی ها الفبای خود را تحویل یونانی ها دادند. رومی ها الفبای یونانی ها را با تغییرات و اضافاتی قبول کردند و آن را تحویل مردم اروپای غربی دادند.