اولین مردمیکه به یک خدا معتقد بودند کیستند؟

به یك خداوند معتقد بودن (توحید) خوانده میشود و بچند خدا معتقد بودن را (شرك) می نامند.

بسیاری از مذاهب مرده، یعنی ادیانی که دیگر پیروانی ندارند مذاهبی بوده اند که چند خداوند داشتند. در بین اینها میشود از مصریان، بابلی های آشوری ها، یونانی ها، رومی ها، سلتها، و نروژی ها اسم برد. در زمان خیلی قدیم و در میان مردم اولیه در هر نقطه دنیا، مذهبی وجود داشت که مبتنی بر اعتقاد به چند خدا بود. یکتا پرستی، خیلی دیر در تاریخ مذاهب بوجود آمد و بر طبق نظر اغلب مردم و بنا به نظر پژوهش کنندگان ادیان عقیده توحیا۔ کاملترین و بهترین مظهر روح و مفهوم دیانت میباشد. فلسفه توحید بر محور این نکته قائم است که ارزشهای اخلاقی و مذهبی، بایستی براساس ثابتی استوار باشد، آن خداوند یگانه ایست که تمام هستی و وجود بان متکی بوده و به آن هم بستگی دارند. ولی(توحید) مدت زیادی طول کشید تا توسعه پیدا کرد. اول دفعه بصورت سلطنت پرستی ظهور کرد. که یك پادشاه مافوق مردم قرار میگرفت، بنا بر این این عقیده پیدا شد که خدای برتری باید وجود داشته باشد که مافوق سایرین قرار گیرد و نام او شاه خدایان شد. در بین یونانی های باستان، (زئوس مافوق تمام خدایان بوده است.

چنین عقیده ای در بین بابلی ها و مصریان نیز وجود داشت. بابلی ها خدایی داشتند به نام (ماردوك) که مافوق سایر خدایان بوده و مصری هاخدایی داشتند به اسم (را) که حاکم بر سایر خدایان محسوب میشد. قدم بعدی که در راه توحید برداشته شد عقیده پرستش یك خدا از میان چند خدا بود. بنابراین عقیده، خدایان دیگری هم وجود داشتند، ولی فقط یکی مورد پرستش قرار میگرفت. در حدود قرن 14 قبل از میلاد، در مصر کوشش بعمل آمد که عقیدۂ تك خدایی با معرفی خورشید به‌عنوان یك خدا عملی شود، ولی نهضت مزبور با شکست مواجه شد. در حدود ۸۰۰ سال قبل از تولد مسیح، مذهب زرتشت در ایران بوجود آمد که به‌یک خدای بزرگ معتقد بود. ولی موحدین حقیقی، یهودیان، مسیحیان، و مسامین هستند که فقط به خدایی واحد ایمان دارند.