چرا صرفه جویی در روشنایی روز وجود دارد؟

فرض کنیم شخصی در ساعت ۷ صبح از خواب برمی خیزد و ساعت ۱۱ شب بخواب میرود. وی در ساعت ۹ از کار روزانه بخانه برمیگرددوزمانیکه شام خود را بپایان میرساند بعد از ساعت ۸ میشود. در تابستان برای گردش و قدم زدن بخارج میرود ولی آنموقع کم کم هوا تاریك شده است از روز تابستانی چیزی برای تفریح باقی نمانده است.

حال فرض کنید ساعت را بقدر یکساعت جلو ببریم. این شخص همه آن کارها را باز هم در همان مدت وقت انجام میدهد. با این تفاوت که در اینموقع هنگامیکه در ساعت ۸ قدم بیرون میگذارد، هنوز مقدار زیادی روشنایی روز را برای لذت بردن در پیش دارد. بدین ترتیب یکساعت در روز صرفه جویی نموده است !

البته، این صرفه جویی در وقت چیزی بمدت روز اضافه نمیکندچون چنین چیزی غیر ممکن است. تنها کاریکه میکنیم این است که در فصل معینی چون خورشید زودتر طلوع میکند ما ساعات مفید روشنایی روز را اضافه می نماییم. صرفه جویی روز در شهرها متداول است و به این ترتیب ادارات، مغازه ها، و کارخانه ها قبل از پایان روز و در حالیکه هنوز خورشید در بالای

آسمان میباشد تعطیل میشوند. زارعین، که کار خود را از روی خورشید انجام میدهند، معمولا صرفه جویی در روشنایی روز را عمل نمی کنند. آنها قبل از خشك شدن شبنم صبحگاهی یا پس از پدیدار شدن آن در شب نمیتوانند کار کنند. اما آیا میدانید چه کسی اول دفعه بفکر صرفه جویی در روشنایی روز افتاد ؟ این شخص (بنجامین فرانکلین) بود! وی هنگامیکه در قرن ۱۸ در فرانسه بسر میبرد، این فکر را بمردم پاریس پیشنهاد نمود. ولی در آنموقع مورد قبول واقع نشد.

قانون صرفه جویی در روشنایی روز، اول دفعه در جنگ بین الملل اول اجرا شد. در آن‌هنگام، اولین کشوریکه صرفه جویی در وقت روزانه را قبول کرد آلمان در سال ۱۹۱۰ بود. سپس انگلستان آن را در سال ۱۹۱۹، و آمریکا در سال ۱۹۱۸ قبول کردند و بکار بردند.