اولین رایانه های دنیا چگونه به وجود آمدند؟

 رایانه رایانه گسترده ترین دستاورد انقلاب ارتباطات و رسانه ها و به تعبیری، مادر فناوری نوین الکترونیکی است. در سال ۱۹۶۹ م. نخستین رایانه با کاربرد عمومی به نام انیاک در ایالات متحده در دانشگاه پنسیلوانیا ساخته شد. هنگامی که فناوری رایانه به شکل مستمر پس از جنگ پیشرفت کرد، ساخت رایانه های کوچک تر و ارزان تر برای همه نوع کار، ممکن شد. در دهه ۱۹۷۰ م. ساخت رایانه شخصی، حتی برای مصرف عمومی از نظر اقتصادی مورد توجه قرار گرفت. اولین رایانه های شخصی عمدتا واژه پرداز بودند؛ یعنی قابلیت پردازش رایانه ای را برای آسان ساختن و پیشرفته کردن نوشتن و تغییر دادن متون چاپی به دستگاه های تایپ افزودند. در سال ۱۹۷۵ م. اولین ریز رایانه واقعی به دنیا معرفی شد. این رایانه که قدرت چند ماشین بزرگ تر را داشت، توانست درون یک رایانه رومیزی جا گیرد.

همزمان با سریع تر، قدرتمندتر و کوچک تر شدن رایانه های شبکه هایی برای ارتباط آنها با یکدیگر به وجود آمدند. در دهه ۱۹۶۰ م. آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته (آرپا)، متعلق به وزارت دفاع ایالات متحده، همراه با پژوهشگرانی که در پروژه های نظامی مراکز و دانشگاههای سراسر این کشور کار می کردند، شبکه ای به نام آرپانت را برای اشتراک داده ها و زمان پردازش رایانه ای در رایانه های بزرگ در خطوط تلفن و ارتباط ماهواره ای که به شکلی ویژه مجهز شده بودند، راه اندازی کردند.

آرپانت که در ابتدا از آن برای مقاصد نظامی استفاده می شد؛ پس از آن که بنیاد ملی علم، دانشگاه ها و پایگاه های تحقیقات غیرنظامی را به آن وصل کرد، به اولین شبکه اصلی و کارکردی پست الکترونیک تبدیل شد؛ سپس آرپانت به اینترنت تغییر نام داد. مفهوم این اصطلاح آن بود که به عنوان یک شبکه «بهم مرتبط برای انجام کارکردهای مختلف؛ نه فقط کارکردهای نظامی، طراحی شده است.

امروزه اینترنت بزرگ ترین و فراگیر ترین شبکه رایانه ای در دنیاست. خدمات دهندگان تجاری آنلاین از قبیل امریکا آنلاین، کامپوسر و شبکه مایکروسافت دسترسی به اینترنت را به فردفرد کاربران رایانه و شرکت ها می فروشند.

رایانه شخصی، کسب و کار، آموزش و کارخانه حواس پرتی را به شکلی وسیع تغییر داده است. مردم از رایانه ها برای طراحی گرافیک و فیلم های کاملا متحرک، ارسال نامه الکترونیک (ایمیل)، رزرو کردن هواپیما و هتل، جست و جوی همه نوع اطلاعات، انجام بازی های گوش کردن رادیو، تماشای برخی برنامه های تلویزیون و حتی سرزدن به اتاق های الکترونیک» برای گپ زدن (چت کردن با افراد دیگر در وب جهان گستر استفاده می کنند. در طول تاریخ ارتباطات انسانی، هیچ وسیله دیگری تا این حد، امکان تعامل را برای افراد بسیار زیاد، بدون توجه به فاصله بین آنها فراهم و ممكن نساخته است. این رسانه به گونه ای در حیات اجتماعی انسانها رسوخ کرد که تصور تداوم زندگی اجتماعی انسان ها بدون وجود این شبکه پیچیده و گسترده، بسی دشوار به نظر می رسد.