تاریخچه رادیو در ایران
تاریخچه رادیو در ایران فعالیت رادیو در ایران با افتتاح نخستین فرستنده های بی سیم در تهران در روز ۹ اردیبهشت ماه سال ۱۳۰۵ آغاز شد. یک سال پیش از تأسیس این فرستنده، مدرسه بی سیم قشون کل در وزارت جنگ برای تعلیم نیروی انسانی مورد نیاز و تجهیز ایستگاه گشوده شده بود. با گسترش فعالیت ها و فراهم آمدن مقدمات ایجاد فرستنده های موج کوتاه، گروهی از کارکنان این ایستگاه بی سیم نیز برای آموزش های تخصصی به فرانسه رفتند و از نزدیک با قدرت و ویژگی های رادیو آشنا شدند. وجود این زمینه ها و نیز رادیوهایی که از کشورهای دیگر برنامه هایی به زبان فارسی پخش می کردند، باعث شد اندیشه ایجاد رادیو در ایران به تدریح قوت گیرد. هیئت وزیران روز دوم مهرماه ۱۳۱۳ استفاده از رادیو را تصویب کرد و مقرراتی وضع شد که براساس آنها برای نصب آنتن و استفاده از رادیو اجازه وزارت پست و تلگراف و تلفن لازم بود. در سال ۱۳۱۹، مقدمات ایجاد مرکز رادیو به وسیله وزرات پست و تلگراف و تلفن فراهم و به دنبال این اقدام در سال ۱۳۱۷ سازمان پرورش افکار تأسیس شد. به دنبال تصویب اساسنامه سازمان پرورش افکار در ۱۰ دی ماه ۱۳۱۷ ش، کمیسیون رادیو در بهمن ماه ۱۳۱۷ ساخت دو دستگاه فرستنده موج کوتاه را به کمپانی «استاندارد انگلستان واگذار کرد.
پس از نصب دستگاه فرستنده و آماده سازی یک استودیوی موقت در عمارت بی سیم، سرانجام رادیو تهران در ۱۹ اردیبهشت ماه ۱۳۱۹ افتتاح شد. در آغاز کار از اخبار و گزارش و مطالب جدی در رادیو خبری نبود. در این دوران بیشتر موسیقی و گاه ترانه پخش می شد و گه گاهی نیز چند نکته ادبی یا انتقادی از رادیو به گوش می رسید. رادیو در ابتدا به عنوان ابزاری که موسیقی پخش می کند، در ذهن جامعه ایرانی شکل گرفت. نگاهی به فهرست برنامه های رادیو در آغاز کار آن نشان می دهد که موسیقی بخش عمده ای از برنامه ها را به خود اختصاص می داد و اخبار و گفتار در اولویت های بعدی جای داشتند. گفتارها شامل تاریخ و جغرافیای ایران، کشاروزی، خانه داری، مسائل بهداشتی و مانند آنها بود. در سال ۱۳۲۶، برای روزهای تعطیل نیز برنامه هایی پخش می شد.
* لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری کنید.
* نیازی به نوشتن نام و یا ایمیل نمی باشد،می توانید به صورت ناشناس نظر بدهید.