تأثیر مثبت روان بر دیابت

پیش از کشف انسولین در سال ۱۹۲۱ میلادی، درمان رایج برای دیابت، استراحت بود. در موارد شدید بیماری، ترکیب های مرفینی تجویز می شد. با کشف انسولین، این درمان ها به فراموشی سپرده شد.

ورمونهای فشار روانی، مانند آدرنالین و کورتیزون، نقش مهمی در کار سوخت و ساز بدن، هم چون تراوش انسولین و تنظیم قند خون دارند. را از دیدگاه نظری، مهار فشار روانی باید اثر درمانی بر دیابت داشته باشد. هنگامی که به موش های فربه آزمایشگاهی که دیابت ژنتیکی دارند، به هنگام رویارویی با بحران، ترکیب های دیازی پام تزریق شود، قند خون آنها متعادل می شود؛ درحالی که موش های درمان نشده با دیازی پام، دچار نابسامانی های تنظیم قند خون خواهند شد.

روان مثبت = دیابت کمتر

این تجربه ی آزمایشگاهی، نمی تواند به موارد بالینی، تعمیم داده شود، زیرا تجویز دیازی پام برای مبارزه با فشار روانی، جایز نیست، چرا که افزون بر ایجاد اعتیاد، دارای عوارض جانبی نیز هست. از این رو، مبارزه با فشار روانی در افراد، باید از راه یادگیری و سازگاری با فشار روانی، صورت گیرد. بنابراین، باید به دنبال کشف این مسئله بود که آیا روش های مبارزه با فشار روانی در درمان دیابت، نقشی دارند؟

بارها اشاره شده است که روش های مبارزه با فشارهای روانی، مانند انبساط ماهیچه ای و پس خورد زیستی، در کاهش سطح خونی هورمونهای فشار روانی بسیار مؤثر هستند. ولی این مسئله که آیا این روش ها، تأثیری در کنترل دیابت دارند، موضوع جداگانه ای است.

اثر انبساط ماهیچه ای و پس خورد زیستی بر کنترل دیابت، در ازمایشگاه های متفاوت، یکسان نیست. برخی آن را مؤثر و برخی دیگر، بی اثر دانسته اند.