روش‌های مدارا با سرطان

اگرچه تأثیر مستقیم روان بر سرطان ها، به طور قطع مشخص نشده است، ولی همانگونه که گفته شد، حالت های روانی می تواند اثر شگرفی بر کیفیت زندگی بیمار داشته باشند. سرطان، یکی از افسارگسیخته ترین تهدیدهای زندگی بشر، به شمار می آید. تشخیص آن، هم چون اعلام حکم اعدام است. ترس و وحشت از سرطان، سبب می شود که برخی از افراد، حتی تن به آزمایش ندهند؛ مبادا که این بیماری منحوس، در آزمایش آنان تشخیص داده شود. البته این استدلال نادرستی است، زیرا چه بسا که نشانه های بیمار، هرگز ارتباطی با بیماری سرطان نداشته باشد.

با پیشرفت پزشکی، تشخیص زودرس سرطانها، هرچه بیشتر، ممکن بوده و از این رو، امکانات، برای شفای کامل در برخی از انواع سرطان ها، تا اندازه ی زیادی، گسترش یافته است. به همین دلیل، امروزه سرطان، هرگز هم چون حکم اعدام نیست و تازه برخی از انواع سرطانها کاملا درمان پذیر بوده و بسیاری از آنها، با درمان های موجود، تا اندازهای درمان پذیر و مهارشدنی هستند.

چگونه می شود با سرطان مدارا کرد

مسئله ی مهمی که باید در نظر داشت، آن است که شوک نخستینی که بیمار با آگاهی از تشخیص بیماری خود دریافت می دارد، بسیار تکان دهنده است؛ به گونه ای که زمین و زمان و کهکشان ها در نظر وی در شرف واژگونی و ویرانی هستند. بیمار، در حالت گیجی، فرو رفته و به نظر وی، همه چیز و حتی اطرافیان او به ناگهان غیر طبیعی و مجازی جلوه می کنند. گویی که همه چیز عوض شده و هیچ چیزی، ماهیت اصلی خود را ندارد. به همین سبب، طبیعی ترین واکنش افراد به هنگام شنیدن این خبر، انکار آن است: «نه این درست نیست، باید اشتباهی رخ داده باشد، آزمایشگاه باید نتیجه ی آزمایش را به اشتباه، برای دکتر فرستاده باشد. این ممکن نیست که چنین رخدادی برای من روی داده باشد. نه نه، من نمی توانم سرطان داشته باشم». این حالت منکر شدن پس از شوک نخستین، کاملا طبیعی است، ولی اگر اغراق آمیز و یا به ویژه طولانی شود ممکن است موجب محرومیت بیمار، از دریافت درمان بهنگام و لازم شود.

انکار، معمولا از یکی دو روز تا یک هفته، بیشتر دوام نمی آورد. مرحله ی بعدی، مرحله ی افسردگی و اضطراب است. بیمار، بی قرار، ناراحت و نا آرام است. احساس ناامیدی، دلتنگی و افسردگی، همراه با آشفتگی در خواب و اشتها، به سرعت در فرد، پدیدار می شود. بیمار در این مرحله، بارها همه ی برهه های مربوط به تشخیص سرطان را در خاطر خود، زنده می کند و مانند فیلم سینمایی، از نظر می گذراند. مرحلهی افسردگی، نزدیک به یک یا ۲ هفته، به درازا میکشد این زمانی است که بیمار، نیازمند تصمیم گیری قاطع در مورد درمان سرطان خود خواهد بود، ولی شخص ممکن است به علت افسردگی شدید، توان تصمیم گیری خود را کاملا از دست داده باشد. از این رو، واگذاری وظیفه ی گردآوری یافته ها و تماس با مراجع درمانی به یکی از افراد خانواده ی بیمار، کاملا حیاتی است. با این تدبیر، تصمیم گیری نهایی برای بیمار، آسان تر می شود.