تاثیر امید و ایمان در درمان سرطان

بسیاری از مبتلایان به سرطان، باورمندی به مبدای روحانی، فلسفی و یا مذهبی را عامل مهمی در مدارا کردن با سرطان خود می دانند. این باورمندی به مبدأ، می تواند مبتلایان به سرطان را یاری دهد که نوعی معنی و مفهوم، در رنج و درد خود بیابند. توکل، ممکن است متوجه به خداوند متعال، و یا معطوف به نوعی فلسفه باشد. نمونه ی آن، باور به این فلسفه است که منظور از زندگی، فقط کش و قوس روزانه ی آن نیست، بلکه فلسفه ی حیات، معنایی والاتر از مسائل روزانه و گرفتاری های مستمر دارد.

بی گمان داشتن خدایی که شخص بتواند در برهه های دشوار و تنگناها، به قدرت مطلق و نا کاستنی او متوسل شود، منبعی فراپندار، در آرامش بخشی و تسلی به بیمار مبتلا به سرطان است. ولی هم اکنون، دلیلی علمی وجود ندارد که این توسل و توکل، به طولانی شدن زندگی بیمار بینجامد. در این جا، به پژوهش هایی که دربارهی ارتباط ایمان و بهبود سرطان انجام شده است، به اختصار اشاره می شود.

امید داشته باشید تا بتوانید سرطان را مهار کنید

دکتر جیرم پیتز، متخصص سرطان در دانشگاه و رمانت، با پژوهش هایی در این مورد، دریافت که باورمندی به مبدأ، توان رویارویی با درد را در بیماران مبتلا به سرطان، افزوده و بهبود حالت عمومی بدن آنان را در پی خواهد داشت، ولی اثر محسوسی در طولانی شدن عمر باورمندان و ناباورمندان نخواهد داشت.

دکتر پیتر سیلبرفارب ، روانپزشک در دانشگاه دارموت ، مطالعه ای چند مرکزی را در آمریکا بنیان گذارد. هدف این پژوهش، دریافت این نکته بود که آیا ممکن است باورمندی مذهبی، عامل مهمی در مدارا کردن با سرطان باشد؟ نزدیک به ۹۸ درصد از بیماران سرطانی مورد مطالعه، باورمندی مذهبی را عاملی نسبتا مهم تا بسیار مهم، در مدارا کردن با سرطان آنان نام بردند.