زندگینامه همفری دیوی

(۱۷۷۸۱۸۲۹ م) همفری دیوی در کورنوال انگلیس به دنیا آمد. وقتی بچه بود ترجیح می داد که به جای درس خواندن، ماهیگیری کند و به کاوش در اطراف شهر محل سکونت خود بپردازد؛ به همین دلیل در مدرسه وضع خوبی نداشت. با این وجود در جوانی در یک داروخانه کارآموزی می کرد و به علم شیمی علاقه مند شد. در سال ۱۷۹۹ دیوی در آزمایشگاهی که روی استفاده ی پزشکی از گازها مطالعه می کرد دست یار شد. دیوی روی گازهای جدید به مطالعه می پرداخت و تأثیرات تنفسی گاز اکسید نیتروژن ( گاز خنده آور) را کشف کرد. بو کردن این گاز سبب رفتارهای غیرقابل پیش بینی احساسی مثل گریه یا خنده می شد. او اظهار کرد که این گاز می تواند برای تسکین درد مورد استفاده قرار گیرد.

در این زمان شیمیدانان گمان می کردند که برخی سنگهای معدنی حاوی فلزات جدید هستند؛ لیکن قادر نبودند آنها را از این ترکیب ها جدا کنند. دیوی باور داشت که جریان الکتریسیته می تواند مولکول ها را از یکدیگر جدا سازد و این با روش های دیگر مقدور نبود. او یک باتری که شامل ۲۵۰ پیل بود ساخت که در نوع خود، بزرگترین بود و جریان برق حاصل از آن را از میان پتاس عبور داد.

در نتیجه یک فلز نقره ای شکل در یکی از الکترودها جمع شد. دیوی به زحمت می توانست شادی حاصل از کشف جدیدش را پنهان دارد.

او عنصر جدید را پتاسیم نامید. یک هفته بعد وی فلز دیگری را از خاکستر سود ( سدیم کربنات خشک) جدا کرد و آن را سدیم نامید. او هم چنین باریم، استرانسیم، کلسیم و منیزیم را کشف کرد. هیچ شیمیدان دیگری در چنین مدت کمی این تعداد عنصر را کشف نکرده است.

دیوی در مورد اکتشافهای خود سخنرانی های عمومی برگزار می کرد. او هم چنین برنامه های جالبی از جریان الکتریسیته و گازهای انفجاری را به نمایش گذاشت. او به دلیل شخصیت جذاب و نمایش هایش یکی از مشهورترین دانشمندان انگلیس شد. او در کتاب به رشته ی تحریر درآورد: مبانی فلسفه ی شیمی (۱۸۱۲) و مبانی شیمی کشاورزی (۱۸۱۳).

به دیوی در سال ۱۸۱۲ لقب سر داده شد. او با بیوه ی ثروتمندی به نام جین آپریس ازدواج کرد. او نمی توانست زیاد کار کند؛ زیرا عدم احتیاط در هنگام کار با مواد شیمیایی عوارض سنگینی به بار آورد. یک انفجار در نزدیکی او هم سبب نابینایی اش شد. در سال ۱۸۱۳ او مایکل فارادی باهوش را به عنوان دستیار خود انتخاب کرد. زمانی که دیوی تعطیلات دو ساله خود را همراه همسرش در اروپا شروع کرد فارادی با یک آزمایشگاه سیار وی را همراهی می کرد. پس از بازگشت به انگلیس، دیوی فانوس ایمنی معدنکاران را تکمیل کرد. او شعلهی باریک یک چراغ معدن را با یک صفحهی فلزی پوشاند تا گرمای تولید شده را جذب کند و به اکسیژن اجازه می داد تا به شعله برسد. در این صورت گازهای قابل انفجار خارج از چراغ شعله ور نمی شد. اختراع وی کارگران را قادر می ساخت تا در شرایط غیر ایمن قبلی کار نکنند.

در سال ۱۸۲۰ دیوی رییس انجمن سلطنتی شد. با وجود این، سالها کار روی مواد شیمیایی او را ضعیف کرد، به طوری که برخی اوقات نمی توانست تخت خود را ترک کند. به رغم این سختی ها وی با عبور دادن یک جریان قوی الکتریسیته از میان دو پایانهی کربنی، نور شدید قوسی را به وجود آورد. این نخستین کوشش برای استفاده از جریان الکتریکی در تولید روشنایی بود. همزمان با از دست دادن سلامتی، دیوی به دلبستگی اولیه اش بازگشت و کتاب روزهای ماهیگیری با مگس را در سال ۱۸۲۸ نوشت. او در سال ۱۸۲۹ درگذشت.