شاخه

در آسیا شرقی کودکان  را با یک روند بسیار مشخص شده و با هماهنگی والدین و آموزش پرورش استعداد های انها را شکوفا می کنند و حال به شما میگوییم چگونه این روند صورت میگیرد.

چرا سیستم آموزشی شرقی ها بچه های با استعدادتری پرورش می دهد؟

طبق آماری که به دست آمده است کشورهای آسیایی مثل ژاپن، کره و چین از نظر آموزشی در رده بهترین کشورها هستند و دانش آموزان ۱۵ ساله این کشورها در علوم و ریاضی نسبت به دانش آموزان کشورهای دیگر بهتر و موفق تر هستند.

در کشورهای شرقی هدف اصلی پرورش دانش آموزان موفق و با استعدادی است که به بزرگ ترها و فرهنگشان احترام می گذارند و شخصیت کاملی دارند.

اما کشورهای شرقی چگونه به این اهداف می رسند؟

برای رسیدن به این اهداف قوانین خاصی در این کشورهای آسیایی وجود دارد که مردم سال ها از آن ها پیروی می کنند. ما شما را در ادامه مطلب با این قوانین آشنا می کنیم.

آن ها معتقدند که آموزش مهم ترین چیز در زندگی نیست

آن ها معتقدند که در دو سال اول عواطف و احساسات بیشتر از آموزش اهمیت دارد. به همین دلیل است که بچه ها عشق و توجه زیادی از والدین خود دریافت می کنند. آن ها این موضوع را باور ندارند که بچه ها تا قبل از سن خاصی هیچ چیزی نمی فهمند. به همین دلیل حتی قبل از تولد بچه همه چیز را به او توضیح می دهند و آنالیز می کنند. والدین حتی وقتی بچه ها خیلی کوچک هستند سعی می کنند الگوی خوبی برای آن ها باشند.

آن ها به تجربیات شخصی ارزش می دهند

بر خلاف سیستم آموزشی غربی در کشورهای شرقی والدین بچه ها را از چیزی منع نمی کنند. اگر بچه ها کار بد یا خطرناکی انجام دهند والدین سعی می کنند حواس او را به چیز دیگری پرت کنند. آن ها معتقدند منع کردن باعث می شود بچه ها دیگر علاقه ای به کند و کاو نشان ندهند. در سیستم آموزشی شرقی بچه ها را از خطرها و علت ممنوع بودن خیلی چیزها آگاه می کنند و هیچ کس هیچ چیز را منع نمی کند. در نتیجه این بچه ها در آینده ذهن خلاق تری خواهند داشت، به راه حل های خوبی می رسند، از قوانین پیروی می کنند و به بزرگترها احترام می گذارند.

فقط به فکر منافع خودشان نیستند

در کشورهای غربی والدین به بچه ها می گویند: به خودت آسیب نرسان. اما در این کشورها والدین به بچه های خود می گویند: به دیگران آسیب نرسان. تا ۳ سالگی به بچه ها یاد می دهند که به انسان ها و حیوانات احترام بگذارند، دنبال حقیقت باشند، خودشان را کنترل کنند و مراقب طبیعت باشند. آن ها طوری بزرگ می شوند که بتوانند با دیگران زندگی کنند، به دیگران کمک کنند، فکر منافع آن ها هم باشند به همین دلیل جامعه ای موزون خواهند داشت و یاد می گیرند که بخشی از گروه باشند.

بچه ها در سنین ۲ تا ۳ سالگی در کلاس های ورزشی و آموزشی شرکت می کنند

برای یک بچه ۳ ساله داشتن یک روز پر مشغله کاملا عادی است. آن ها در آن واحد در کلاس های زبان انگلیسی، ریاضی، آواز، نقاشی و بازیگری شرکت می کنند. آن ها در ۴ سالگی حداقل نواختن یک ابزار موسیقی بلدند و اصول ریاضی و گرامر زبان انگلیسی را می دانند و در ۵ سالگی آماده رفتن به مدرسه می شوند.

دانش آموزان ابتدایی تنها مدرسه می روند

در ژاپن و کره دانش آموزان ۶ ساله خودشان مدرسه می روند و زمانی که مدرسه را شروع می کنند می توانند بشمارند، بنویسند و کتاب های ساده را بخوانند.

دانشجوها برای انتخاب حرفه آینده وقت می گذارند

دانش آموزان در سنین ۱۲ الی ۱۶ جوان به حساب می آیند، خودشان تصمیم گیری می کنند و مسئولیت تصمیم هایشان را می پذیرند. دقیقا برعکس غربی ها که عجله ای برای انتخاب حرفه نمی کنند. وابستگی های خانوادگی در این کشور اهمیت زیادی دارد و بچه ها تا زمانی که بخواهند می توانند در کنار خانواده زندگی کنند اما معمولا از سن ۱۴ سالگی می دانند که می خواهند چه کاره شوند و می توانند زندگی جداگانه ای داشته باشند.

این سیستم آموزشی سال هاست که در این کشورها اجرا می شود و باعث شده است والدین بچه های تیزهوش و با استعدادی تربیت کنند که هم به سنت ها و هم دیگران احترام می گذارند.

گردآورنده : شاخه