اولین رادیو جهان را بشناسید

اولین سیستم بدون سیم (از طریق امواج الکترومغناطیس) برای ارسال سیگنال های الکتریکی از طریق هوا در ابتدا «بی سیم» و اندکی بعد «رادیو تلگراف» نامیده شد که «رادیو» مخفف آن است. اصول علمی زیربنایی برای توسعه امواج الکترومغناطیس را جیمز کلارک مکسول، توضیح داد. اما ابتدا در سال ۱۸۸۷ میلادی، هاینریش رودلف هرتز ، اهل آلمان و سپس گولیلمو مارکونی ، اهل ایتالیا؛ با به کارگیری این اصول توانستند اولین دستگاه رادیو بی سیم واقعی جهان در سال ۱۸۹۵ میلادی را اختراع کنند. سیستم رادیویی او می توانست سیگنالی تا فاصله نزدیک به سه کیلومتر ارسال و دریافت کند.

مارکونی در سال ۱۹۰۱ میلادی، یک وسیله تولید جریان متناوب ساخت که می توانست سیگنال ها را بسیار دورتر و با پارازیت کمتر بفرستد. حدود دو دهه بعد، این مولد به یک فناوری تجاری تبدیل شد که رادیو را به عنوان اولین رسانه جمعی الکترونیک به دنیا معرفی کرد. در ایالات متحده، اولین پخش رادیویی عمومی برنامه ریزی شده منظم از ایستگاه کی دی کی ای در پیتسبورگ (ایالت پنسیلوانیا در سال ۱۹۲۰ م. صورت گرفت. پس از آن به فاصله کوتاهی، ایستگاه های دیگری در سراسر آمریکا سر بر آوردند و شرکت هایی چون شرکت رادیوی امریکا آر سی آی) و وستینگ هاوس، شبکه های رادیویی برای تولید و مشارکت در تولید برنامه راه اندازی کردند. در همین سال بود که نخستین ایستگاه های رادیویی در کشور انگلستان و سپس در بیشتر کشورهای اروپایی تاسیس شد. این فناوری رسانه ای در سال ۱۹۶۰ م. (۱۳۱۹ هش)، یعنی ۲۰ سال بعد به ایران وارد شد.

در اواسط دهه ۱۹۲۰ م. رادیو در کنار فیلم، به یک رسانه جمعی پرطرفدار تبدیل شد و در زمینه موسیقی، نمایشنامه، تبلیغات و به طور کلی ارتباطات کلامی، جریان سازی می کرد. در سال ۱۹۲۹ م. اولین کنفرانس بین المللی رادیویی با شرکت ۲۷ کشور جهان در برلین برپا شد و ایین نامه مقررات ارتباطات رادیویی به تصویب رسید. رادیو در مقایسه با چاپ، مخاطبان بیشتری داشت و نه تنها به این دلیل که بلافاصله فواصل بیشتری را تحت پوشش قرار می داد؛ بلکه به این خاطر که مخاطبان آن الزاما مجبور به داشتن سواد چاپی نبودند. بنابراین، برنامه ریزی های آن بر اساس خواست توده ها انجام می گرفت. در نتیجه؛ رادیو فرهنگ پاپ را به وجود آورد و در پی آن، فناوری رادیو منتهی به ایجاد کهکشان الکترونیک شد.