الکتروکاردیوگرام همراه چیست؟

استفاده از الکتروکاردیوگرام همراه ، در چهار چوب معاینات کلینیکی ، از اوائل سال ۱۹۹۰ شروع شده است. با استفاده از الکترودها که روی قفسه سینه چسبانده می شوند و یک دستگاه حافظه کوچک که حدود ۲۰۰-۱۵۰ گرم وزن دارد و در ناحیه کمر نگهداری و حمل می شود ، می توان نوار قلبی فرد را برای مدت ۲۴ ساعت متوالی ثبت کرد. سابق بر آن از نوار کاست و دستگاه صوتی کاست استفاده می شد، ولی در این سیستم جدید می توان با ضبط دقیق در حافظه ، فورا از نتایج آن مطلع شد (شکل شماره ۱۰). متیاز استفاده از این روش در مقایسه با الکتروکاردیوگرام معمولی این است که نوار فعالیت قلب را برای مدت طولانی و در شرایط مختلف فعالیت بدنی ضبط کرد، در حالی که در الکتروکاردیوگرام ، نوار قلبی برای چندین دقیقه و آن هم در حالت دراز کشیدن و استرحت ضبط می شود.

 افرادی که از الکتروکاردیوگرام همراه استفاده می کنند باید در طول روز به کار معمولی خود حتی اگر فشاری هم به بدن آنان وارد می سازد ادامه دهند. با ثبت نوار قلبی در تمام شرایط زندگی روزمره می توان از اختلالات کار قلب، زمان و مدت آن در حین انجام کارهای روزانه دقیقا مطلع شد. علاوه بر آن نوار ضبط شده واکنشهای قلب را هنگام کاهش مقدار اکسیژن عضله قلب بخوبی مشخص می کند. استفاده کنندگان از این دستگاه می توانند مطمئن باشند که این دستگاه هیچ نوع پیامد ناگواری برای سلامتی آنان ندارد.