سختی های درمان دردهای مزمن

یکی از بزرگترین دشواری های دردهای مزمن، آن است که بیشتر بیماران، به دنبال قرص سحرآمیزی هستند که معجزه کند و همه ی درد و ناراحتی آنان را یک باره از وجودشان بزداید. پیش از این، به این موضوع اشاره شد که اگر درد حاد، به طور کامل درمان نشود، روند درد مزمن را در پیش خواهد گرفت. در این صورت، ابعاد جدید دیگری، مانند عوامل روانی - اجتماعی به آن افزوده خواهد شد. هیچ داروی ضد دردی، توان از بین بردن این ابعاد افزوده شده را ندارد. این عوامل باید به وسیله ی روش های توانبخشی، مورد توجه قرار گیرند. هرچه بیمار و پزشک بر داروهای ضد درد، تکیه ی بیشتری کنند و عوامل روانی - اجتماعی درد مزمن را نادیده بگیرند، نبود موفقیت درمانی، محتمل تر است.

قانون درمان در دردهای مزمن حاد و مزمن، بسیار متفاوت و گاهی کاملا معکوس است.

مبارزه با دردهای مزمن

در موارد درد حاد، استراحت موقتی و بی حرکتی اندام دردناک، از ارکان اصلی درمان است. این بی حرکتی، هنگامی که با استفاده از داروهای ضد درد، به ویژه ترکیب های مرفینی همراه می شود، زمینه را برای جلوگیری از آسیب های ماهیچه ای - استخوانی فراهم کرده و امکان شفای کامل را محتمل می سازد. درحالی که استراحت طولانی و ممتد در دردهای مزمن، پایداری و توانایی بدن را می کاهد و زمینه را برای ایجاد آسیب های تازه ای آماده می کند. استفاده ی طولانی از داروهای ضد درد نیز دربر دارنده ی آسیب های بسیاری؛ هم چون عوارض جانبی و مقاوم شدن بدن در برابر تأثیر داروها و سرانجام اعتیاد است. ترکیب های مرفینی، درمان بسیار مؤثری برای دردهای شدید، به ویژه دردهای ناشی از سرطان های پیشرفته هستند. متأسفانه، گاهی این گونه بیماران، از داروهای مرفینی بسنده ای بهره مند نمی شوند، زیرا ترس بی اساس بیمار و یا پزشک درمانگر از اعتیاد، می تواند عامل مهمی در ایجاد محدودیت درمانی از این داروهای ارزنده باشد. هم اکنون، بیشتر پژوهش ها گواه این نکته است که امکان اعتیاد به این داروها، برای این گونه بیماران، بسیار اندک و ناچیز است.

برعکس، ارائه ی داروهای مرفینی برای درمان دردهای مزمن؛ نادرست است، زیرا این داروها، دیگر تأثیری بر عوامل مولد درد نداشته و به همین سبب، مصرف مداوم آنها به افزایش تحمل دارویی می انجامد که در این صورت، برای کاهش درد باید مقدار زیادتری از این داروها را پیاپی تجویز کرد. اگرچه پیدایش تحمل دارویی، دلیلی برای اعتیاد نیست، ولی ممکن است در افراد مستعد به اعتیاد، پیدایش تحمل دارویی و ناتوانی رویارویی با درد مزمن، سبب ایجاد اعتیاد شود.