خشونت در بازی کودکان

فرزندانم و دوستانشان بازی های خشتی باهم میکنند. می دوند، سر و صدا می کنند، وسایل را به سمت هم پرتاب می کنند و همدیگر را می زنند، در نهايت مجبور می شوم بر سرشان فریاد بزنم.

راه حل ها

۱. بچه ها، مخصوصا پسرها بازی های پر جنب و جوش را دوست دارند. مشکل اولیه شما مکان بازی است. وقتی می بینید بچه ها نیاز به فعالیت فیزیکی دارند، آن ها را به پارک و یا زمین بازی ببرید. اگر حیاط دارید بگذارید آنجا بازی کنند در غیر این صورت اتاقی را که خلوت تر است برای بازی هایشان در نظر بگیرید.

۲. بعضی از رفتارها به هیچ وجه قابل تحمل نیستند و باید از آن جلوگیری کرد. مثل کتک زدن همدیگر و پرت کردن اشیاء.

محدودیت هایی برای فرزندتان قایل شوید و در اعمال آن ها ثابت قدم باشید. این محدودیت ها نه تنها از اعمال خطرناک جلوگیری می کند، بلکه به آن ها این پیام را نیز می دهد: «من نمی گذارم خطری شما را تهدید کند». در برقراری محدودیت ها می توان جانشینی برای رفتار غير قابل قبول در نظر گرفت: «برادر کوچکت برای مشت زدن نیست. می توانی از کیسه بوکس یا عروسک هایت استفاده کنی» محدودیت باید با الحني قاطع بیان شود.

٣. بهتر است در محدودیت ها به اشياء اشاره کنیم. مثلا بگوییم: مکعب های چوبی برای بازی کردن هستند نه پرت کردن» جملات خود را کوتاه انتخاب کنید. لازم نیست به کودک توضیح داده شود که چرا نباید مکعب ها را پرتاب کند.

کودکان از جمله «همدیگر را نزنید» با میل بیشتری استقبال می کنند تا « او را نزن». مخاطبتان بچه ها باشند نه یک بچه خاص. اگر به کسی آسیب رسید، جانبداری نکنید و دنبال مقصر نگردید.

۴. بچه ها برای حفظ سلامت روانی و جسمانی نیاز به تحرک دارند، توجه به سالم ماندن اثاثیه خانه کاملا منطقی است؛ ولی اگر کودک را دائما به این منظور از فعالیت باز داریم باعث ناراحتی شده و در نتیجه پرخاش در او نمایان می شود. پس سعی کنید در حد امکان فضایی را برای بازی بچه ها اختصاص دهید. بچه ها به علت نداشتن کنترل شخصی و بی تجربگی این کار را انجام می دهند. همه عصبانی می شوند، مهم این است که به آن ها  روش های صحیح برخورد با عصبانیت را بیاموزیم.