بیماری پارکینسون یک بیماری دژنراسیون است که بر سیستم عصبی مرکزی مغز ، به ویژه سیستم حرکتی تأثیر می گذارد. این وضعیت در اثر مرگ سلولهای مغزی مولد دوپامین در مغز میانی ایجاد می شود.

متأسفانه ، بیماری پارکینسون یک بیماری غیرقابل تحمل است. درمان این بیماری در جهت کنترل علائم است. در پست امروز ، ما لیست های درمانی و جراحی های موجود برای بیماری پارکینسون را لیست می کنیم:
داروها

انواع خاصی از داروها علائم ناخوشایند بیماری پارکینسون مانند لرزش و راه رفتن را کاهش می دهند. بیشتر این داروها حاوی جایگزین مصنوعی دوپامین ، یک ماده شیمیایی سیگنالینگ هستند که توسط سلولهای مغز تولید می شوند. دوپامین به طور مستقیم داده نمی شود زیرا نمی تواند وارد مغز شود. داروها برای بیماری پارکینسون عبارتند از:

لوودوپا
دووپا
آگونیست های دوپامین
مهار کننده های MAO-B
مهار کننده های Catechol-O-methyltransferase (COMT)
تالکاپون
ضد کولینرژیک
آمانتادین

اگرچه این جایگزین های دوپامین باعث کاهش علائم بیماری پارکینسون می شوند ، اما اثر آن با گذشت زمان کاهش می یابد. اما ، تا زمانی که بیمار دارو را مصرف کند ، علائم راحت تر قابل کنترل است. گفته می شود ، برخی از داروها می توانند طیف وسیعی از عوارض جانبی از جمله تهوع ، توهم ، خواب آلودگی ، رفتار اجباری ، بیش فعالی و بی خوابی ایجاد کنند.
روشهای جراحی

تحریک عمیق مغزی یک روش تهاجمی است که برای کاهش علائم بیماری پارکینسون اعمال می شود. این روش شامل الکترود کاشت جراحی در نواحی خاص مغز است. الكترودها به يك ژنراتور كوچك متصل شده اند كه به صورت جراحي در ناحيه قفسه سينه ، نزديك كلاربون وارد مي شوند.

ژنراتور پالسهای الکتریکی را به مغز می فرستد تا لرزه‌ها را کاهش داده و راه رفتن را بهبود بخشد. پزشک ممکن است سطح تکانه های الکتریکی را بر این اساس تنظیم کند.

درست مثل هر نوع عمل جراحی ، تحریک عمیق مغز نیز خطرات و عوارض خود را دارد. اگرچه این نتایج نتایج مثبتی به همراه داشت ، اما می تواند باعث سکته مغزی یا خونریزی مغزی شود. تحریک عمیق مغز خطر عفونت را نیز افزایش می دهد. برخی از بیماران به دلیل شبیه سازی الکتریکی یا ژنراتور شکسته با مشکل روبرو می شوند. قسمت های خاصی از ژنراتور باید توسط جراح جایگزین شود و این نیاز به جراحی دیگری دارد.

تحریک عمیق مغزی به عنوان آخرین روش درمانی برای بیماری پارکینسون در نظر گرفته می شود. این برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون پیشرفته که دیگر به داروها پاسخ نمی دهند ، محفوظ است. این روش می تواند واکنش لودوپا را تثبیت کند ، سفتی عضلات را کاهش داده و کندی حرکت را بهبود بخشد. تحریک عمیق مغز می تواند دیسکینزیایی را که دیگر به تنظیمات دارو پاسخ نمی دهند کنترل کند.

اگرچه تحریک عمیق مغز علائم بیماری پارکینسون را کاهش می دهد ، اما پیشرفت این بیماری را متوقف نمی کند.
جلوگیری از بیماری پارکینسون

روش هایی وجود دارد که احتمال ابتلا به این بیماری را در زندگی بعدی کاهش می دهد. مطالعات نشان می دهد که کافئین خطر بیماری پارکینسون را کاهش می دهد. نوشیدن نوشیدنی های کافئین دار ممکن است این شرایط را از بین ببرد.

مصرف غذاهای سرشار از آنتی اکسیدان همچنین خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را به حداقل می رساند. شما می خواهید غذاهایی بخورید که دارای ویتامین C زیادی باشند ، برخی از مطالعات همچنین نشان می دهند که غذاهایی که دارای اسیدهای چرب اساسی هستند ، احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش می دهند. با این وجود ، مطالعات بیشتری برای تأیید این ادعا مورد نیاز است. سرانجام ، داروهای ضد التهابی و استروژن با کاهش بیماری پارکینسون در ارتباط هستند.