آیا تا به امروز به عنوان پدر و مادر به این موضوع توجه کرده اید که فرزندانتان به پوشش شما چه اندازه حساس هستند؟

آیا تا به حال از آن‌ها شنیده اید که به طور مستقیم یا غیرمستقیم از سر و وضع شما انتقاد کرده یا با گوشه و کنایه پیغام داده باشند که پدر، مادر لطفا کمی در خانه مرتب‌تر و آراسته‌تر باشید، یا بیرون از خانه فلان لباس را بپوشید یا نپوشید؟

به طور حتم برای کودکان پیش دبستانی، درک مستقیم آراستگی پدر و مادر و بیان آن آسان نبوده، ولی به نظر می‌رسد که این کودکان نیز به آن حساس بوده و در صورت روبه رو شدن با افرادی که آراستگی بیشتری دارند، نسبت به آن‌ها حالت احترام، شگفتی و گاه شیفتگی و حسرت پیدا می‌کنند.

کودکان دبستانی و نوجوانان نیز به لباس و رفتار پدر و مادر حساس بوده و اغلب یکی از اعتراض‌ها و مشاجره‌های کودکان و نوجوانان با پدر و مادر، سرچشمه گرفته از احساس نارضایتی آن‌ها از نامرتب بودن ظاهر پدر و مادر در منزل یا بیرون از خانه می‌باشد.

البته در فرهنگ ما آراستگی موقع خارج شدن از خانه کاملا عادی بوده و بیشتر پدران و مادران به این موضوع توجه دارند؛ اگرچه توجه بیشتر به این امر به ویژه هنگام رفتن به مدارس فرزندان ضروری است، ولی موضوع عمده‌تر توجه به آراستگی متناسب در منزل می‌باشد تا پدر و مادر چهره‌هایی زیبا در ذهن کودکان باقی بگذارند.

چند مثال در مورد نحوه تاثیر پوشش و لباس پوشیدن پدر مادر بر رفتار فرزند

پدر من هر روز صورتش را اصلاح می‌کند، پس چرا جمعه‌ها که در خانه است همین کار را نمی‌کند» «چه اشکالی دارد که مادر من در منزل موهایش را شانه کند و این قدر ژولیده نباشد. چرا مادر من همیشه باید نسبت به تمیزی صورتش بی توجه باشد؟» 

من نمی دانم چه اصراری است پدر من همیشه در منزل زیرپوش یا زیرشلوار پاره بپوشد و وقتی به او اعتراض می‌کنم، فقط می‌خندد و می‌گوید بابا این جا خانه است. من از خنده اش عصبی میشوم. مگر خانه باید برای من تجسم آشفته‌ترین ظاهر افراد باشد.

نسبت به فرزندانمان چشم پوشی و غفلت نکنیم

با وجود موضوع بالا اگر پدران و مادران به این نکات توجه داشته باشند، به طور حتم باز بر اصل الگوسازی و مدل درست بودن و اثرگذاری بر فرزندان خود کامیاب‌تر بوده و موجب تشویق آن‌ها به آراستگی و رفتار سالم می‌شوند. جوانی می‌گوید «پدرم خودش صبح‌ها دیرتر از من بیدار می‌شود، ولی به من می‌گوید سحرخیزباش تا کامروا باشی!»

اشاره به این نکته نیز ضرورت دارد که گاه ممکن است در خانواده ای، فرزند مورد چشم پوشی (غفلت) قرار گیرد و پدر و مادر و به ویژه مادر با توجه افراطی به خود و بی توجهی به فرزندش موجب آزار او شود. پدری که به طور عمده به خود توجه داشته و گرفتار خودشیفتگی اش است، امکان دارد همیشه در پی پدید آوردن شرایط مناسب برای خوش گذرانی خود باشد و فرزند خود را در هر سنی نادیده بگیرد.

مادری نیز ممکن است به دلایل فراوان از جمله خودشیفتگی یا ناخواسته دانستن فرزند، وجود او را اسباب مزاحمت برای خود دانسته و به طور مستقیم و غیرمستقیم فرزند را نادیده گرفته و نسبت به فراهم کردن لباس و حتی غذای او کوتاهی نموده و از طرفی به خودش یا فرزند دیگرش توجه کافی کند.

چشم پوشی، غفلت و کوتاهی نسبت به فرزند، امر ناشایعی نیست و ممکن است در همه‌ی سطوح اقتصادی و اجتماعی بروز کند. خلاصه این که برای تربیت فرزند بهتر، باید از تربیت خود شروع کنیم. در کنار آن، دستور و توصیه دادن به فرزندان راحت‌تر خواهد بود. برای درست کردن رفتار خویش و پی بردن به اشتباهات خود نیز هیچوقت دیر نیست.

اعتراف به برخی اشتباهات مان، خود الگویی برای فرزندمان است تا او نیز شجاعانه اشتباه خود را بپذیرد و احساس سرشکستگی نکند. عذرخواهی در هنگام اشتباه نیز از جانب ما پدران و مادران، به فرزندمان این دلیری و جسارت را می‌دهد تا او نیز از بیان اشتباه خود و عذرخواهی در برابر آن، احساس حقارت یا شکست نداشته باشد.