همهی ما نسبت به رفتار خود با کودکان مان آگاهی نسبی داریم و به طور معمول این رفتار را مستقیم یا ضمنی مورد ارزیابی قرار میدهیم و از این ارزیابی احساس خشنودی یا ناخشنودی مینماییم.
به طور عمده در مشاورهها دیده شده است که زیربنای بسیاری از مشکلات فرزندپروری مربوط به شناخت نداشتن پدر و مادر نسبت به رفتارهای طبیعی کودک و داشتن انتظاراتی کلیشهای و ایده آل گرایانه نسبت به فرزند خوب» یا «فرزند موفق» میباشد.
بیشتر پدران و مادران، فرزند خود را با دیگر کودکان پیرامون خود یا گاهی با هم کلاسیها یا همسالان آنها در محیطهای عمومی مقایسه کرده و گاهی بر این اصل اساسی چشم پوشیده اند که هیچ دو آدم یک جوری روی کرهی زمین وجود ندارد و همهی کودکان با هم تفاوت های فردی دارند و هر کودکی ممکن است با مزاج و سرشت ویژهی خود زاده شده و با برادر دوقلوی خود نیز از برخی لحاظ متفاوت و ناهمگون باشد.
افزون بر این اصل، شیوهی رفتار ما پدران و مادران نیز به دلیل همان تفاوتهای فردی، یکی دیگر از دلایل تفاوت در کودکان ما نسبت به یکدیگر است و به طور حتم هیچ گاه دو مادر نسبت به رفتار فرزند خود به طور کامل مانند هم رفتار تشویق آمیز یا تنبیه را بکار نبرده و در نتیجه هیچگاه دو کودک در دو محیط متفاوت و با دو مادر متفاوت، رفتاری مشابه نخواهند آموخت.
موضوع دیگر این که هیچ دو خانهای مانند یکدیگر نیست و هیچ دو خانوادهای وجود ندارد که روابط درون آن مشابه باشد.
پس روابط با کودکان در محیطهای مختلف و در خانوادههای متفاوت و توسط افراد مختلف در زیربنای سرشتی متفاوت میتواند مجموعهای از علل تفاوتهای فردی در کودکان باشد و انتظار رفتار مشابه و به طور کلی مقایسهی مثل به مثل کودکان کاری بیهوده و نادرست است.
توجه نداشتن به پیوستار و منحنی نرمال یا طبیعی بودن نیز یکی دیگر از علل عمده در نگاه پدر و مادر به فرزند خویش است. به دلیل آگاهی نداشتن نسبت به طبیعی بودن بسیاری از حرکتها و رفتارهای کودک و شتاب و درنگهای رشدی او، این کنشها از سوی پدر و مادر نشانهی غیرطبیعی بودن یا غیرعادی بودن دانسته میشود.
پدران و مادران (به ویژه مادران) لازم است با شکیبایی و تأمل بیشتری با کودک خود کنار آمده و نه او را «خارق العاده» و باهوش فراوان گمان کرده و فشارهای آموزشی را به او تحمیل کنند و نه به دنبال درنگ تأخیرهای ناشی از تفاوتهای فردی در سخن گفتن یا دندان درآوردن و یا راه رفتن، ناشیکبایی نموده و زود نگران هوش کودک خود شوند.
پدر و مادرها بهتر است مشاوره با متخصص را دستور کار خود قرار داده و به گفتار متخصصان اعتماد کنند. به طور حتم مشاوره با کارشناسان روان شناسی و علوم تربیتی در کنار پزشک کودک و خانواده، برای آگاهی از این تفاوتها و از سوی دیگر رشد بهتر و همه جانبهی فرزند آنها در سنین پیش دبستانی از اهمیت زیادی برخوردار بوده و از بروز بسیاری از مشکلات آتی جلوگیری کرده و موجب آرامش پدران و مادران نیز خواهد بود.
همچنین از مقایسهی فرزند خود با هر کودک یا نوجوان و جوان در فامیل و مدرسه و جامعه پرهیز کرده از به رخ کشیدن دیگران یا تحقیر دیگران برای بهتر نمودن و یا برای ترغیب و پیشبرد او استفاده نکنند.
* لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری کنید.
* نیازی به نوشتن نام و یا ایمیل نمی باشد،می توانید به صورت ناشناس نظر بدهید.