دینامیت چگونه کشف شد؟

چیزهای بسیاریست که تاریخ بشر شکل داده است، ولی محققا یکی از مهمترین آنها پیدایش مواد انفجاری میباشد. بنابر روایات موجود چینی ها قبل از ظهور مسیحیت باروت را کشف کردند. ولی وقتی ملل اروپایی شروع به بکار بردن آن در قرن چهاردهم کردند، توانستند نفوذ خود را در سرتاسر دنیا انتشار دهند.

باروت سابقا مخلوطی بود از نیترات پطاسیم، زغال و گوگرد وهمین ماده انفجاری تا اواخر قرن نوزدهم هم متداول و معمول بود.

در سال ۱۸۶۰ یك شیمیدان آلمانی به نام (شوانبین) الیاف پنبه را با مخلوطی از اسید سولفوریك و اسید نیتریك غلیظ مخلوط کرد، این عمل ماده سفیدرنگ الیافی شبیه خود پنبه بوجود آورد به اسم (نیتروسلولز) یا پنبه باروتی. این ماده از باروت قابلیت انفجار بیشتری داشت.

در همین موقع یك ایتالیایی، به اسم (آسکانیو سوبررو) مشغول آزمایش با گلیسیرین معمولی بود. وی گلیسرین را قطره قطره بداخل مخلوط اسید سولفوریك و اسید نیتریك قوی، که آن را خنك نگهداشته بود، ریخت و تنیجه آن مقدار کمی نیتروگلیسرین بود، که ماده انفجاری آن حتى قویتر از پنبه باروتی بود..

در حدود بیست سال بعدیك شیمیدان سوئدی به اسم آلفرد نوبل تصادف دینامیت را کشف کرد. او مشغول آزمایش با نیتروگلیسیرین بود که اشکالات زیادی فراهم کرده بود، اگر چه نوبل طریق بی خطری برای تولید نیتروگلیسیرین پیدا کرده بود، ولی هنوز این ماده خطرات زیادی در برداشت چه اغلب هنگام حمل و نقل منفجر میگشت. و جعبه محتوى یك روز، نوبل مشغول برداشتن تعدادی بسته نیترو گلیسیرین، از خاك نرم آتشفشان که بسته های نیتروگلیسیرین در آن قرار داشت بود.  در این ضمن ملاحظه کرد که یکی از ظرفهای محتوی نیتروگلیسیرین ترك برداشته و مخلوط نیتروگلیسیرین با خاك نرم، جسم جامدی بوجود آورده و دینامیت قابل انفجاری ساخته بود که خیلی کمتر در برابر ضربه حساس بود و به این ترتیب دینامیت کشف گردید.