اولین کسانی که آدامس جویدند

چرا مردم میجوند ؟ زیرا جویدن نوعی تمدد اعصاب است. سقزجویدن شکلی از این نوع تمدد اعصاب میباشد. اما باید دانست انسان حتی پیش از اینکه سقز برای جویدن در دسترس داشته باشد، میخواسته است بنوعی تمدد اعصاب نماید. بنابراین در بسیاری از نقاط دنیا مردم، انواع صمغها، یا حتى برگ درختان، یا علفها را میجویده اند , سقز یا باصطلاح امروزی آدامس از صمغ و سایر مواد شبیه بان تهیه میشود و خود صمغ را نیز صدها سال بوده است که مردم میجویده اند. اقوام (مایا) و سایر مردم آمریکای مرکزی قرنها پیش از ورود سفیدپوستان صمغ میجویده اند.

سرخپوستان آمریکا صمغ درخت صنوبر را میجویدند و مردم مستعمرات آمریکایی این عادت را از آنها کسب کردند. در اوایل سال ۱۸۰۰، نخستین آدامس تجارتی که در آمریکا بازار آمد آدامس صمغ صنوبر بود.

در سال ۱۸۹۰ بکار بردن صمغ به‌عنوان ماده اولیه آدامس متداول شد. این ماده خاصیت جوندگی خوبی داشت و میتوانست در خود چاشنی هم نگهدارد. در نتیجه راه تحول بزرگی را برای متداول شدن آدامس باز کرد.

آدامس های جدید تقریبا در حدود ۲۰ درصد صمغ، ۱۹ درصد شربت وت، ۹۰ درصد شکر و یك درصد چاشنی دارد. برای اینکه آدامس یکنواخت نباشد، مایه اساسی آن را میتوان با ۲۰ نوع محصول شیره گیاهی لاتکس ومواد شبیه بان مخلوط نمود. این نوع محصولات از درختانی که در جنگلهای استوایی بطور خود رو میرویند بدست می آید. درختان را تیغ میزنند و شیره آنها بدرون ظرفهای مخصوص سرازیر میشود. سپس آنها را جمع کرده میجوشانند و در قالب میریزند.

برای ساختن آدامس، اجزاء ترکیبی آن را شسته، ضد عفونی نموده و در هم می آمیزند، در ظرفهای مخلوط کننده، ترکیب مذاب را با شربت ذرت، شکر و چاشنی مخلوط مینمایند. سپس مخلوط را درون صفحاتی بشکل لوله در آورده و آن را به قرص هایی تقسیم میکنند. نعناع وسایر اسانسهای معطر گیاهی را به آن اضافه میکنند.