چگونگی تشخیص سکته قلبی

یک پزشک می تواند بوسیله سه روش مختلف ، قطعی بودن و یا نبودن یک سکته قلبی را تشخیص دهد. مهمترین روش تشخیص سکته قلبی ، گرفتن نوار قلبی( قلب نگاری) است، زیرا هر نوع تغییراتی که در نظم کار قلب بوجود آمده باشد، نشان می دهد. از ترکیبات خون بوسیله آزمایش نیز می توان وقوع سکته قلبی را تشخيص داد، زیرا به علت از دست رفتن بخشی از بافت های قلبی که منجر به سکته می شود، موادی بنام آنزیم توسط بافت های عضله قلب آزاد ، و وارد خون می شود که با آزمایش خون می توان از کمترین مقدار آن مطلع شد. پس از وقوع سکته قلبی نوع آنزیم را می توان در خون بوسیله آزمایش تشخیص داد که حدود زمان ، شدت و نوع سکته قلبی را مشخص می کند.

 ۱- در طول ۲۴ ساعت اول پس از وقوع سکته قلبی، آنزیمی بنام ((CPK) در خون دیده می شود.

 ۲- حدود ۲۲ تا ۲۸ ساعت پس از وقوع سکته ، آنزیم دیگری بنام ('ASPT ) و یا سرم(SGOT ) تولید و وارد خون می شود. ۳- بین ۲ تا ۵ روز پس از وقوع سکته ، آنزیم دیگری نیز بنام ( 1 LDH ) وارد خون می شود.

 چون این آنزیمها به ترتیب و یا با فاصله زمانی وارد خون می شوند ، پزشک می تواند پس از آزمایشات لازم، از زمان وقوع سکته و یا از بین رفتن بافت قلبی آگاه شود و چگونگی روش درمان را مشخص نماید.

چنانچه پس از گرفتن نوار قلبی هنوز نكات مبهمی برای پزشک وجود داشته باشد، می تواند با استفاده از آزمایش هسته ای به نتایج قطعی برسد ، به این ترتیب که مقدار بسیار کمی از ماده پرتو زا ( رادیو اکتیو) در سیاهرگ یکی از بازوان تزریق می شود . این ماده به داخل قلب رفته و در محل بافت های از بین رفته جمع می شود و پرتو های آن بوسیله دوربین حساسی بنام ( گاما سنج ) ضبط شده و بصورت تصویر روی مانیتور مشاهده می شوند. با این آزمایش می توان کوچکترین شک و تردیدی که ممکن است در بخشی از نوار قلبی ضبط شده و یا در نتایج آزمایشات خون بیمار وجود داشته باشد و نتوان آنها را دقیقا مشخص نمود بر طرف کرد و با قاطعیت وقوع و یا عدم وقوع سکته را تشخیص داد ، علاوه بر آن، آزمایش تشخیص نوع آنزیم در خون و زیر نظر داشتن حالات بیمار نیز در این امر کمک بزرگی می کند.