راه های جلوگیری از کوه گرفتگی

 کوه گرفتگی دارای صعود در ارتفاعات ۳۰۰۰ متر به بالا بعلت کمبود اکسیژن و نقصان فشار آن در ارتفاعات زیاد سبب بروز علائمی میگردد که مجموعا تحت عنوان کوه گرفتگی نامیده میشود و علت بروز این عوارض فرصت کم برای تطابق شخص با اختلاف ارتفاع و اختلاف فشار اکسیژن میباشد. عوارض کوه گرفتگی عبارتند از: و سردرد، گیجی، سستی بدن و خواب آلودگی، احساس سرما، گاهی استفراغ و پریدگی رنگ تنگی نفس و کبود شدن لبها، اختلالاتی در بینائی و شنوائی شخص و این علائم در بیشتر افراد چنانچه حدود مدت سی ساعت در همان مکان بمانند بعلت تطابق شخص با شرایط کوه و سازش با محیط از بین میروند و گاهی دیده شده که علائم فوق در بعضی افراد بصورت شدید و مداوم باقی مانده است و یا ناراحتیهای ریوی خطرناک عارض گردیده.

کوه گرفتگی در افراد مختلف متفاوت است و بیشتر در افرادی عوارض آن ظاهر میشود که عادت برفتن کوه نداشته باشند و بسرعت خود را بارتفاعات زیاد برسانند. اگر امکانات دادن اکسیژن در کوه فراهم باشد با دادن اکسیژن باین افراد عوارض مذکور زایل خواهند شد و چون این امکان معمولا در کوه نیست راه چاره این است که فردی که عادت برفتن کوه ندارد بتدریج صعود کند و در ارتفاعات مختلف قدری بماند و استراحت کند تا بدن او قدری گلبول سازی کند و خود را با شرایط محیط منطبق سازد و اگر این امر انجام نشد و عوارض کوه گرفتگی بطور شدید ظاهر گشت بهترین راه مداوا آن است که کوه گرفته را هر چه زودتر باندازه پانصد تا هزار متر پائین تر منتقل کنند ضمنا افرادی که مبتلا به ناراحتیهای ریوی یا قلبی هستند باید از رفتن به ارتفاعات زیاد پرهیز نمایند.

اشاره ای به افرادیکه می افتند و حال آنان بین بیماری و تمارض مشتبه میشود.

  ۱- فردی که به زمین افتاد اگر غش کرده و از حال رفته باشد نبض او تقریبا ساقط میشود یعنی آنقدر آرام میزند که با انگشتان دست بسختی احساس میشود و رنگ پریده دارد.

۲-اگر حال صرع عارض او شده باشد دست و پا میزند یا دست و پایش کج میشود و کره چشمانش رو ببالا میرود و یا خرخر میکند و یا دهانش کف میکند.

 3- اگر خفقان قلب داشته باشد از هوش نمی رود مگر خفقان خیلی شدید باشد اما قلب او بشدت میزند و طپش قلب دارد لکن پس از افتادن و از هوش رفتن ضربان قلب او کند و خفیف میشود. اگر هیچ یک از سه حالت فوق نباشد احتمال تمارض میرود.