شاخه

ADD یا ADHD در کودکان (اختلال بیش فعالی کمبود توجه کودکان)

اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) یک وضعیت سلامت روانی است.

علائم ADHD دوران کودکی شامل
مشکل تمرکز
مشکل کنترل impulses، و
فعالیت بیش از حد
در حالی که دلیل خاصی برای ADHD وجود ندارد، بسیاری از عوامل اجتماعی، زیست شناختی و محیطی وجود دارد که ممکن است خطر ابتلا به این اختلال را تشریح کند.

سه زیر تیپ ADHD وجود دارد:

غالبا بی توجه، اغلب بیش از حد / تکانشی، و ترکیبی (بی توجه، بیش فعالی و تحریک) ارائه شده است.
در حالی که داروها معمولا ADHD را درمان می کنند، رفتار رفتاری، محل های مدرسه و مشاوره های والدین نیز در بهبود توانایی فرزند در عملکرد بسیار مهم هستند.
شایع ترین داروهای مورد استفاده برای درمان ADHD داروهای محرک است.
حدود 85 درصد از کودکان مبتلا به ADHD در معرض خطر ابتلا به برخی از انواع اختلالات در بزرگسالان هستند.
افراد مبتلا به اختلال در معرض خطر بالاتری برای داشتن اضطراب، افسردگی، نوسانات خلقی، مواد مخدر یا الکل مسائل دهید، مشکلات بین فردی، مشکلات مدرسه در دوران کودکی، و همچنین برخی از طولانی مدت پزشکی، حقوقی، و مشکلات اشتغال در طول نوجوانی و بزرگسالی هستند .
بسیاری از آخرین تحقیقات در مورد ADHD در کودکان بر روی چگونگی قرار گرفتن در معرض توکسین های زیست محیطی خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهند.

تفاوت بین ADD و ADHD چیست؟

ADHD، که قبلا ADD نامیده می شود، به یک وضعیت سلامت روانی اشاره می کند که اختلال بیش فعالی کمبود توجه است. افراد مبتلا به ADHD (که قبلا "ADD" خوانده می شوند) دارای مشکلاتی با کنترل ضربه، فعالیت بیش از حد و / یا آشفتگی در روز به روز هستند. این علائم مشکلات را با آنچه که به عنوان توابع اجرایی شناخته می شود، توابع مغز می دانند که بهتر است به عنوان رئیس یا مدیر اجرایی مغز شناخته شوند. نمونه هایی از عملکرد اجرایی شامل برنامه ریزی، اولویت بندی، سازماندهی، نظارت و کنترل آنچه که فرد انجام می دهد.

آمارها نشان می دهند که تا 7٪ کودکان و نوجوانان در هر زمان از این اختلال رنج می برند و تا 11٪ از کودکان در دوران کودکی تشخیص داده می شوند. متخصصین بهداشت متخصصان تشخیص دادند که پسرانی با ADHD در کودکان دارای میزان بیش از دو برابر دختران هستند. به علت تفاوت های جنسیتی در علائم ADHD، این به علت تشخیص دختران از دست رفته است. همچنین تفاوت های نژادی و قومی در تشخیص و درمان ADHD وجود دارد، در حالی که کودکان لاتین و آفریقایی-آمریکایی با این تشخیص تشخیص داده شده اند.

افزایش دسترسی به مراقبت و همچنین آموزش روانشناسی خانواده و ارزیابی حساسیت فرهنگی ADHD اقدامات مهمی برای کاهش این اختلافات است. این اقدامات مبارزه با تعصبات ضمنی افرادی که در شناسایی علائم احتمالی روانی و ارزیابی (مثل معلمان و متخصصان اطفال) هستند را مبارزه می کنند، به طوری که علائم ADHD به طور مناسب به عنوان بیماری بالقوه تفسیر می شوند، به جز اختلاف نظر یا سوء رفتار عمدی.

کودکان که جوانتر از همسالان خود در همان کلاس هستند، خطر ابتلا به ADHD بیش از حد تشخیص داده می شوند، زیرا ممکن است ماه ها به تناوب توانایی یک کودک برای نشستن، کنترل فشار و توجه آنها باشد. آموزش دادن متخصصان، به ویژه معلمان، در مورد این تفاوت های رشدی، کلید کمک به این کودکان و خانواده هایشان است.

ترجمه : شاخه