آغاز و منشأ جادو چیست؟

اساسا جادو به معنی استعمال کلمات مرموز طلسمات و ادعای داشتن قدرت مافوق طبیعت برای انجام اعمالیست که معمولا امکان پذیر نیستند. این عملیات بوسیله کاهن ها و پزشکان مصر قدیم، یونان و روم بکار برده میشد تا مردم را بقدرت فوق طبیعی خود مؤمن نماید. ولی جادو به آن شکلی که امروزه ما آن را می شناسیم فقط یك نوع سرگرمی می باشد. جادوگر با چابکی و مهارت دست خود را با برخی اسباب و لوازم پنهانی بکار میبرد تا تماشاچیان خود را گول بزند و به آنها الغا نماید که تصور کنند او کاری را انجام میدهد که برای دیگران عملی نبوده است. همه می دانیم که همه این عملیات با تردستی و نیرنگ انجام می گیرد، ولی با وجود این، از اینکه خود را گول میزنیم لذت می بریم.

در قرون وسطی، جادوگران از شهری به شهر دیگر میرفتند وحتى ازیك مملکت بمملكت دیگر با برنامه معینی سفر میکردند و مردم اشتیاق دیدن آنها را داشتند. بعدها شروع بدادن نمایشهای بزرگتری کردند و ابزار بیشتری بکار بردند، بنابراین در هنگام سفر ارابه های راه می انداختند یا در دکهها و مکانهاییکه اجاره میکردند نمایش میدادند.

در اوایل قرن نوزدهم، یکنوع جادو گری که امروزه با آن آشناهستیم بمعرض نمایش گذارده شد. در عوض لباسهای پر زرق و برق و ابزارآلات سنگین جادوگران شروع بپوشیدن لباس شب کرده و دست به نیرنگهایی زدند که به مهارت آنان بستگی داشت.

یك جادو گر فرانسوی به اسم (روبرت هودین) را پدر جادوگری جدید لقب داده اند. او وسایل و تجهزات جادوگری را تکمیل کرد، چنانکه اشیاء معمولی و آشنا راهم در شعبده های خود بکار میبرد و اطلاعات زیادی در باره شعبده بازی و کیفیت نمایش دادن آنها گرد آوری نمود.

بعدها یکنوع دیگر شعبده بازی به اسم چشم بندی ظاهر شد. در این انوع حقه بازی ها به نظر مردم می آمد که اشیایی در هوا شناورند، زنی را با اره بدو نیم میکردند، شخصی را غیب مینمودند و غیره. یکی از بزرگترین جادوگران دنیا، به اسم (کاردینی) یکنوع حقه دیگری اختراع کرد که با چشم بندی پیپ و سیگار در میان دستش روشن میشد. ورق های بازی بی آنکه از جایی به او داده شود، در دستش ظاهر میگشت و همه این اعمال بدون ابزار و آلاتی انجام میگرفت.