رابطه روان با عقیمی و باروری

عقیمی یا نداشتن توان باروری، کیفیت رایجی است، حدود ۱۰ میلیون زوج در آمریکا، از نعمت داشتن فرزند محروم هستند. ممکن است چنین برداشت شود که زوج های نابارور، چون هرگز از لذت داشتن فرزند، بهره مند نبوده اند، کمبودی هم احساس نمی کنند. این استدلال، اشتباه است. متأسفانه، افراد عقیم، در غم خود، تنها بوده و از همدردی و یاریگری لازم برخوردار نیستند.

نظریه های آغازین درباره ی رابطه ی روان و عقیمی، براصول روانکاوی استوار بودند. تکیه ی این فرضیه ها بیشتر بر نازایی و زنان متمرکز بوده و ادعا می کردند که زنان نازا، دچار نابسامانی ها و عقده های شدید روانی بوده و ویژگی زنانگی ندارند. این گونه تعبیرها هم چون نمک پاشی بر زخم این افراد بود. روانکاوی ادعا می کرد که زنان ناباروری ناخودآگاه، از پذیرش نقش مادری، متنفر بوده و در نتیجه، سیستم تولید مثل آنان در واقع، بیانگر گرایش های ناخودآگاه آنان است. این فرضیه ها که براساس هیچگونه اصل علمی و تجربی، استوار نبودند، به زودی به وسیله ی علم جدید نازایی و باروری، به بوتهی فراموشی سپرده شد.

تاثیر روان بر روی عقیم بودن

امروزه، عقیمی صرفا مشکل زنان به شمار نمی آید، بلکه مشکلی خانوادگی است که زن و شوهر، در آن سهیم بوده و در نتیجه، هر دو نیاز به درمان و پشتیبانی دارند. تداخل عوامل روانی و جسمی در نازایی، بیش از هر کیفیت دیگری، قابل بررسی است.

مطالعات جدید نشان می دهد که چرخه ی باروری، مستلزم تعادل و ثبات مجموعه ای از عوامل پیچیده و مربوط به هم است. این چرخه به وسیله ی مغز، هیپوتالاموس، غده ی هیپوفیز و غده های تراوشی درونی همواره نظارت می شود. از میان عواملی که در نظام باروری، موجب نارسایی می شوند، فشار روانی نقش مهمی را برعهده دارد. رابطه ی عصبی مستقیمی بین مغز و دستگاه تناسلی وجود دارد که از این رهگذر، فعالیت تناسلی، هم در زن و هم در مرد، کنترل می شود.