چرا دستور زبان داریم؟

آیا بهتر نبود که هر طور دلتان میخواست صحبت کنید و بنویسید، بدون آنکه مجبور باشید قواعد و دستور زبان را یاد بگیرید ؟ وقتی میخواهید مطلبی را شرح دهید دلتان میخواهد آن را درست و بدون غلط بیان کنید آیا اینطور نیست ؟ مسلما هیچ میل ندارید که منظور شما فهمیده نشود. اگر هر کسی زبان خود را کامل و بی نقص صحبت میکرد و مینوشت، و هر چیز راکه میشنید یا میخواند بطور کامل تشریح میکرد و زبان آن صحیح بود، لابد دیگر شما اجباری نداشتید که دستور زبان را فراگیرید! اس دستور زبان بشما تعلیم میدهد که چگونه گفته ها و نوشته های خود را تصحیح و اصلاح کنید. بوسیله دستور زبان بیان کردن بان زبان را بطور واضح، و متنوع، و در عین حال جالب توجه، بشما میآموزد. دستور زبان، البته در زبانها فرق میکند، حتى اصول ابتدایی دستور زبانهای مختلف باهم فرق دارند. ولی خاصیت دستور زبان از اینها که گفتیم تجاوز میکند. زبان چیز زنده است، و با زمان عوض میشود. وقتی نوع خاصی از مکالمه زبان فرسوده شده و از بین رفت، بدور انداخته میشود و دیگر مورد استعمال واقع نمیگردد. و هنگامی که احتیاجات مردم عوض میشود، دستور زبان هم به تبعیت آن تغییر میکند. دستور زبان بعبارت دیگر پیوسته رشد میکند و توسعه مییابد و در عین حال عوض میشود و هیچگاه هیچ قاعده زبانی یافت نمیشود که در گذشته و حال و آینده یکسان بماند.

تمام کلماتی را که انسان اختراع کرده است به هشت نوع یا طبقه تقسیم میشود، که مجموع آنها را قسمت های اساسی سخن گفتن میخوانند و بقرار زیر میباشند : اسم، ضمیر، فعل، صفت، قید، حرف اضافه، ربط، وندا. مطالعه دستور زبان بما میآموزد که هر کدام از اینها را چگونه صحیح و بجای خود بکار بریم. ممکن است مطالعه دستور زبان باصطلاح کسل کننده باشد، ولی در عوض کمک میکند که منظور خودرا بهتر، صحیح تره ادا کنید.