مصریان چگونه مومیایی ها را نگاه میداشتند؟

مومیایی چنانکه میدانید عبارتست از یك جسم مرده که نگاهداری شده است. لغت (مومیایی) از عربی گرفته شده و به معنی نهداری داری و حفظ بدن با موم یا قیر میباشد.

حالا ببینیم به چه دلیل مصریان در صدد نگاهداری مردگان خود بر آمدند ؟

دلیل آن این بود که آنها بزندگی پس از مرگ عقیده داشتند، بنا بر این میخواستند آمادگی این زندگی مجدد را داشته باشند. آنان روح را بمثابه پرنده ای با صورت انسانی تصور میکردند که قادر بود روزها پرواز کند، ولی شب هنگام از ترس شیطان، مجبور میشد بمقبره برگردد. بنابراین جسم را طوری نگاهداری میکردند که روح بتواند آن را تشخیص دهد و بداند بکدام قبر برگردد. و تا سه هزار سال قبل از تولد مسیح، مصریان اموات خودرا به حال ایستاده در شن های داغ بیابان دفن مینمودند و ماسه ها بدن را حفظ مینمود. بعدا، اشخاص مهم را در مقابری که درون سنگها تعبیه میشد دفن مینمودند، ولی اهرام و مقابر سنگی باندازه شنهای بیابان خشك نبود و بنابراین مجبور شدند برای نگهداری مردگان در مقابر درصدد پیدا کردن راهی بر آیند و به این دلیل است که هنر مومیایی کردن را بوجود آوردند. و وقتی شخص میمرد، مغز، جهاز هاضمه و ریه ها را خارج میکردند. اینها را جداگانه حفظ کرده و در چهار گلدان یا کوزه میگذاردند. ولی بعدها آنها را نیز درون بدن جا میدادند.

سپس بدن را نمك سود می نمودند، نمك در داخل بدن با خشکی هوای بیابان رطوبت را می گرفت. وقتی جسم کاملا خشك میشد، آن را حمام کرده و با اسانس درخت کاج مالش میدادند و با صدها متر كتان جسد را می پوشاندند. همه این عملیات مدت ۷۰ روز طول می کشید.

در همین موقع، نجارها جعبه مومیایی را می ساختند. اگر شخص متوفی ثروتمند بود، تعدادی جعبه های مومیایی ساخته میشد که هریك در کنار دیگری جا می گرفت و نقاشان این جعبه ها را با رنگهای روشنی نقاشی مینمودند.

دیوار مقابر را با پارچه ها و تصاویری که مناظر زندگی انسانی را مجسم میکرد تزیین می نمودند. بعد تمام اشیایی را که شخص در زمان حیاتش بکار میبرد، جمع می کردند. این اشیاء در مقبرهای جا می گرفت و به این طریق، مصریان معتقد بودند که شخص را برای زندگی بعدیش آماده ساخته اند.