تاثیر دعوای والدین بر کودکان

اخيرا من و همسرم مرتب بگو مگو مي کنيم. نگران فرزندم هستم.

راه حل ها

1. درگیری به هر علتی که باشد اثرات بدی بر فرزندانتان می گذارد، زیرا که حقوق و امنیت او را به خطر انداخته و به زندگی حال و آینده اش لطمه وارد خواهد کرد. اختلاف و درگیری های زوجین از نوع مسائلی نیستند که غیر قابل حل باشند و در این زمینه نتوان کاری کرد، سعی کنید ریشه های اختلاف را بیابید و اگر ناسازگاری شما زیاد است به مشاور مراجعه کنید.

۲. چیزی که مهم است شیوه مدیریت اختلاف است. اگر ذهن شما به مشکلات خودتان مشغول باشد، وقت و توجه کمتری به فرزندانتان خواهید داشت. شاید تعجب کنید اما عقیده بر این است که لازم نیست اختلافات زناشویی را از فرزندانمان پنهان کنیم. این ها بخشی از زندگی روزمره زناشویی هستند. اگر کودکان هرگز شاهد خشمگین شدن بزرگسالان نسبت به یکدیگر، اختلاف نظر و سپس حل اختلاف هایشان نباشند، درس بسیار مهمی که می تواند موجب هوش هیجانی در آن ها شود را از دست خواهند داد.

٣. از چهار عاملی که موجب تخریب زندگی زناشویی و لطمه به فرزندانتان می شود بپرهیزید: ۱. انتقاد ناسالم که با گله کردن متفاوت است. گله کردن در مورد رفتار خاص است اما انتقاد ناسالم به ویژگی های شخصیتی فرد است. مثلا نگویید «خیلی خودخواهی، چطور می توانی این قدر خرج لباس کنی وقتی این همه قسط داریم» در عوض بگویید: «وقتی پول زیادی برای لباس خریدن می کنی، نگران وضعیت مالی مون می شم». ۲. تحقیر کردن که ناشی از احساس بیزاری و تلافی کردن است. ۳. حالت تدافعی داشتن، تدافعی بودن همیشه مشکلات بزرگی در زندگی زناشویی به بار می آورد زیرا وقتی همسران فکر کنند تحت فشار قرار گرفته اند به حرف های یکدیگر گوش نمی دهند. ۴. ممانعت از بحث و گفتگو، عدم بحث و گفتگو باعث انباشته شدن مشکلات و ایجاد مسائل ثانویه می شود.

۴. برای مدیریت ناسازگاری زناشویی، کودکان را وسیله ای برای حمله به همسر یا دفاع از خود قرار ندهید، و اجازه ندهید فرزندتان نقش واسطه را به خود بگیرد. کودکان نیازمند عشق و حمایت پدر و مادر هستند. وقتی پدر یا مادری کودک را درگیر مشکلات با همسرش می کند تا دیگری را آزار دهد، بازنده این بازی کسی جز کودک نیست.

 ۵. توصیه من به شما و والدینی که اختلاف طولانی مدت با همسرشان دارند این است که رابطه زناشویی را از زندگی خانوادگی شان جدا کنند. منظور من این است که آنان باید در ذهن خود نقش والد بودن را، از همسری کینه توز بودن جدا کنند. بنابراین، آنان در نقش پدر یا مادر باید همه تلاش خود را به کار گیرند تا در کودک احساس امنیت و دوست داشته شدن از سوی آن ها به وجود آید. حتی اگر این امر به معنای تسلیم شدن در برابر همسر باشد. در صورت امکان به فرزندتان بگویید اختلاف نظر بین مامان و بابا برای حل کردن تفاوت هاست و هر دوی شما برای رسیدن به راه حل تلاش می کنید.

۶. پدر یا مادر نباید از کودک بخواهند اطلاعات مهم را به والد دیگر ندهد. این الگویی برای فریب کاری است و به کودک ثابت می کند شما قابل اعتماد نیستید. او نیاز دارد تا بدون ترس از احساس خیانت به اعتماد یکی از والدین، با آن ها صحبت کند. خواهش از کودک برای رازداری آسیب زاست.

7. وقتی اختلاف حل می شود به کودک بگویید. همان طور که کودک با | مشاهده بحث والدينش آشفته می شود، با فهمیدن این که مامان و بابا مشکل را حل کرده اند آرام می شود. وقتی بچه ها شاهد معذرت خواهی بزرگسالان یا تلاش برای سازش هستند، واکنش مثبت بیشتری نشان می دهند.
8. شبکه ای از حمایت هیجانی برای فرزندتان به وجود آورید. نگذارید احساس تنهایی کنند و طعمه تأثیرات آسیب زا شوند. همه تلاش خود را برای اطمینان از این که بزرگسالانی قابل اعتماد اطراف فرزندانتان وجود دارند را انجام دهید. دبیران، آموزگاران، خاله، عمه، دایی، عمو، همسایه، پدربزرگها و مادربزرگ ها و والدین دوستان - افرادی که او بتواند برای حمایت به سراغ آن ها برود.

۹. به فرزندتان اطمینان دهید که او به هیچ وجه مقصر نیست. به او فرصت دهید تا از ترس هایش با شما سخن بگوید. شاید نگران است که شما از هم جدا بشوید و نتواند یکی از شما را ببیند. به او اطمینان دهید که هر دوی شما دوستش دارید و به او اهمیت می دهید. اگر می توانید به او اطمینان دهید که با وجود مشکلات، قصد طلاق ندارید. از سوی دیگر شاید واقعا قصد جدایی دارید، در این صورت به او اطمینان دهید که او مقصر نیست و مسئول حل مشکل هم نیست. بگویید سعی می کنید بهترین راه حل را برای همه افراد خانواده پیدا کنید.