فرزندم جوک هایی نامناسب می گويد و شوخی های بی ادبانه می کند. رفتارش خيلى آزار دهنده شده و مرتب اسباب شرمندگی مرا فراهم می سازد.

فرزندم مدام وسط حرف دیگران می پرد و در هر بحثی مداخله می کند.

فرزندم حرف های زشتی بر زبان می آورد، گاهی ناسزاهایا به زبان می آورد که از خجالت زبانم بند ميآيد.

فرزندم خيلی حاضر جواب است. او همیشه برای همه حرف های ما جوابی در آستین دارد. گاهی حاضر جوابی اشا، بسيار گستاخانه به نظر می رسد و ديگران را می رنجاند.

دوستان فرزندم او را دست می اندازند و مسخره اش می کنند. گاهی شنیده ام با لقب های زشتی او را صدا می کنند. این کار واقعة اذیتم می کند. دلم می خواهد فرزندم بتواند از خودش دفاع کند.

فرزندم اين اواخر عادت بدی پیدا کرده است. او مدام خواهرش و دوستانش و حتی گاهی ما را دست می اندازد و گاهی لقب های زشتی به بقیه می دهد. اگر بفهمد خواهرش به چیزی حساس استا، مدام سعی می کند تا به او گیر بدهد.

هر بار که با فرزندم به ميهماني ميام، متوجه می شوم در تربيت او کوتاهی کرده ام. رفتارش مایه خجالت و سرشکستگی است. در جمع بسيار گستاخ و بی ادب می شود.

وقتي به ميهمانی پا ماسيما دعوت می شويم ، فرزندم تمایلی به رفتن نشان نمی دهد. گاهی مجبور می شویم او را به زور با خود ببريم و این احساس که نظرم را بر او تحمیل کرده ام، به شدت آزارم می دهد.

فرزندم به حرف من گوش نمی دهد ، چطور می توانم کاری کنم که او کمی در کارهای خانه به من کمک کند؟ من صديقي مجيو ام تعليم وحرفم را تکرار کنم .

فرزندانم مدام سر مسائل فنی با هم بحث می کنند، از ارز داد زدن و فرياد کشيدن و تهديد کردن خسته شده ام.