در ایران به وقت اهمیت نمی دهند و وقت ارزشی در بین ایرانیان ندارد: «در هیچ جای جهان مثل ایران وقت بی ارزش نیست. ایرانی باید فرصت داشته باشد تا در کاری فکر کند» این فرصت ممکن است سه ماه، شش ماه یا سال ها طول بکشد. تازه بعد از این همه مدت، ممکن است بگوید چرا عجله کنم، عجله کار شیطان است!
وقت در بین ایرانیان نه تنها طلا نیست بلکه نقره هم نیست!
ایرانی نیوز: به نظرم هر قومی اگر بگوید وقت طلاست، ما ایرانیان نمی توانیم بدان معتقد باشیم، چون تنها چیزی که در میان ما ایرانیان ارزش ندارد، وقت است؛ هرچند در گذشته براى تعیین وقت و ساعات روز وسیله مشخصى وجود نداشت و از روی «حرکت آفتاب و طلوع و غروب آن تنظیم مىشد» (تاریخ اجتماعى ایران...ج6ص141) اما اکنون نیز این فرهنگ، چندان تفاوتی نکرده و فرهنگِ وقت نشناسی را ما به دوره حاضر نیز با خود منتقل کرده ایم. امروزه حتی در جلسات مختلف دولتی یا غیردولتی اکثرا رؤسا دیرتر به جلسه می آیند و این پایمال کردن حقوق مردم، نه تنها قبیح شمرده نمی شود بلکه حتی نشانه تشخص است!
لندور انگلیسی که در اوایل قرن بیستم از ایران دیدن کرده است، می نویسد که در ایران به وقت اهمیت نمی دهند و وقت ارزشی در بین ایرانیان ندارد: «در هیچ جای جهان مثل ایران وقت بی ارزش نیست. ایرانی باید فرصت داشته باشد تا در کاری فکر کند» این فرصت ممکن است سه ماه، شش ماه یا سال ها طول بکشد. تازه بعد از این همه مدت، ممکن است بگوید چرا عجله کنم، عجله کار شیطان است!
بعد مىنویسد: ایرانیانى که در آغاز قرن بیستم به اروپا مىرفتند از امنیت، آرامش، نظم و وقتشناسى ملل غرب غرق شگفتى می شدند رضاقلى میرزا در سفرنامه اش، تعجب خود را از وقت شناسی اروپاییان اینگونه ابراز می دارد«اغلب امور ایشان از روى حساب است و نزد ایشان بیکارى و بیهوده گردى از هر چیزى بدتر است و ساعات روز و شب را هرکس بجهت مشاغل و مکاسب خود تقسیم کرده ممکن نیست که دقیقه اى اختلاف در آن بهم رسد و رعایت وقت بسیار در نزد ایشان معتبر است...»( سفرنامه رضاقلى میرزا نایب الایاله...ص567)اما در مقابل،گوبینو از بىتوجهى ایرانیان به وقت مىنویسد که:ایرانیان ساعت تعیین نمىکنند مىگویند عصر مىآیم و گاه میزبان را از ساعت 3 تا 8 منتظر مىگذارند...»(سه سال در ایران، گوبینو...ص38)
امروزه، در عصر سرعت، بهره گیری از لحظه لحظه زمان برای پیشرفت و ترقی، حرف اول را می زند. خانم ایزابل آلنده رمان نویس شیلیایی که با سالوادور آلنده نیز نسبت فامیلی دارد در دفتر کار خود در بالای سرش تنها دو کلمه نوشته بوده: «لطفا کوتاه!»
اما در این میان باید گفت، امان از کتاب های کت و کلفت و چند جلدی ما و امان از وراجی های بی پایان ما مخصوصا در فضای مجازی و امان از سخنرانی های طولانی ما که گاهی ساعت ها طول می کشد، بی آنکه پشت آن مطالعه ای گسترده نهفته باشد؛ بگذریم از جلسات طولانی و درازِ بی حاصلِ ما...
پس به نظرم این سخن که «وقت طلاست» زیبنده ما نیست بلکه «عجله نکنید» و «عجله کار شیطان است» زیبنده ماست...
علی مرادی مراغه ای
برای دیدن خبرهای داغ،تصاویر و متن های زیبا به «کانال تلگرام ایرانی نیوز» بپیوندید
عناوین مرتبط
پرطرفدارترین اخبار
مطالب برگزیده
ارسال نظر
* لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری کنید.
* نیازی به نوشتن نام و یا ایمیل نمی باشد،می توانید به صورت ناشناس نظر بدهید.