زندگینامه هنریتا سوان لویت

 (۱۸۶۸-۱۹۲۱ م) هنریتا سوان لویت روش اندازه گیری فاصله های درون کهکشانی را وقتی که اندازه گیری آنها مشکل بود کشف کرد. لويت در لنکستر ماساچوست به دنیا آمد و در سال ۱۸۹۲ از کالج رادکلیف فارغ التحصیل شد. او در رصدخانه ی کالج هاروارد به شکل داوطلب به کار پرداخت و در سال ۱۹۰۲ عضو ثابت آن جا شد. او به عنوان رییس قسمت نورسنجی عکاسی، روشنایی ستارگان را روی فیلم عکاسی اندازه گیری می کرد و ستاره هایی را که روشنایی آنها تغییر می یافت، مشخص می نمود. او با کشف های خود تعداد ستاره های متغیر شناخته شده را به دو برابر یعنی به ۵۰۰۰ رساند.

لویت با دسته ای از ستاره های متغیر که به نام قیفاووسی معروف بودند آشنا شد.

نخستین این ستاره ها در صورت فلکی قیفاووس در سال ۱۷۸۴ کشف شده بود. این ستاره ها به طوری که قابل پیش بینی بود، از روشنی به تاریکی و دوباره به روشنی تغییر می کردند. دورهی تناوب تغییر روشنایی در ستاره های قیفاووسی از ۱۸ ساعت تا ۵۶ شبانه روز و در هر حال برای هر ستاره ثابت بود. در سال ۱۹۰۷، او متوجه شد که هرچه ستاره ای روشن تر باشد، دورهی تناوب آن بیش تر است؛ اما به هر حال چون فاصله ی این ستاره ها را نمی دانست، نمی توانست نسبت به روشنایی واقعی آنها اطمینان داشته باشد. تنها روش مشخص کردن فاصله ی ستاره ها، استفاده از اختلاف منظر (پارالاکس)؛ یعنی جابه جایی آشکار مکان ستاره در زمانی بود که زمین از یک طرف مدارش به طرف دیگر می رفت. اما هیچ یک از ستاره های قیفاووسی آن قدر به زمین نزدیک نبودند که فاصله ی آن را بتوان از راه اختلاف منظر مشخص کرد.

الویت اندازه گیری روشنایی ستاره ها را با عکس هایی که در رصدخانه ی هاروارد در پرو برداشته بود تکامل بخشید. او تصویرهای دو ابر ماژلانی را که به افتخار فردیناند ماژلان نام گذاری شده بود مورد مطالعه قرار داد.

این کهکشان های کوچک و نامنظم، همسایگان کهکشان راه شیری ولی خارج از آن بودند. او دریافت که فاصلهی ستاره ها از یکدیگر درون این ابرها نسبت به فاصله ی بسیار زیاد آنها از زمین کم است. او ۲۵ ستاره ی قیفاووسی را درون ابر ماژلانی کوچک شناسایی و دورهی تناوب آنها را نسبت به پیشینه ی روشنایی رسم کرد. همه ی ستارگانی که دورهی تناوب یکسانی داشتند، دارای پیشینه ی روشنایی برابری بودند. آنهایی که دورهی تناوب بیشتری داشتند نسبت به آنهایی که دورهی تناوب کوتاه تری داشتند روشن تر بودند.

او در سال ۱۹۱۲، قانون دوره - درخشندگی را اعلام کرد. بنا بر فاصله این قانون، روشنایی واقعی یک قیفاووسی به دورهی تناوب آن بستگی دارد. با استفاده از این قانون فاصله ی یک قیفاووسی را با داشتن دو رهی تناوب و روشنایی ظاهری آن می توان مشخص کرد. سال بعد، اجنار هرتسپرونگ اخترشناس دانمارکی فاصله های دقیق چند قیفاووسی را برآورد کرد، و به این ترتیب می شد فاصله با ستاره های دیگر را محاسبه کرد. ابر ماژلانی کوچک در فاصله ی ۱۷۳۰۰۰ سال نوری قرار داشت.

معیار متغیرهای قیفاووسی که لویت کشف کرد. اندازه گیری فاصله ی میان کهکشان ها را ممکن ساخت؛ زیرا قیفاووسی ها ستاره های روشنی هستند و آنها را از فاصله های دور می توان مشاهده کرد. قانون دوره به درخشندگی یگانه وسیله ی مهم اندازه گیری فاصله ی یک کهکشان یا خوشه ی ستارگان در نیمه ی اول قرن بیستم بود.