زندگینامه رابرت گدارد

 (۱۸۸۲ ۱۹۴۵ م) زمانی نه چندان دور، گادارد که پروفسور فیزیک از دانشگاه کلارک. ماساچوستس بود. مقاله ای کوتاه و کسل کننده در مورد مطلب بسیار غیر متعارف و عجیب و غریبی به رشته ی تحریر درآورده بود: سفر با سفینه.

گادارد. برخلاف بسیاری از همکارانش اعتقاد داشت که این فناوری ماندگار و عملی است و مقاله ی او تحت این عنوان قرار داشت:

روشی برای دست یابی به اوج بلندیها»، که به منظور اثبات فرضیه اش طراحی شده بود. برای خواننده ی غیر متخصص، این مطلب چندان هیجان انگیز نمینمود، اما در خاتمه، این پروفسور خجول و کم حرف. اندکی از این راز را  گشود و ادعا کرد که اگر شما بتوانید موشک بزرگی بسازید و آن را با سوخت قدرتمندی مجهز سازید، بعید نیست که با آن به ماه سفر کنید.

اشارهی ساده و بی خطر گادارد به سفر ماه را مجلهی تایمز قاپید و حمله به نظریات پروفسور را آغاز کرد. در مقاله ی تند و تیزی که علیه گادارد نوشته شده بود، سفر به ماه را غیر ممکن و باورنکردنی خواند و اظهار داشت که هیچ موشکی بدون جوی که به آن فشار آورد، حتی یک سانتی متر قادر به حرکت نخواهد بود و به نظر می رسد که پروفسور گادارد، درس هایش را در دبیرستان به خوبی نخوانده است.

گادارد که در سال ۱۸۸۲ تولد یافته بود، پیش از آن که مرد پخته ای شود، یک مرد موشکی بود. او از زمان کودکی به طور غریزی به جانب وسایل آتش بازی و نورافشانی گرایش داشت و به شدت تحت تأثیر مواد اشتعال زا قرار گرفته بود.

کا دارد به عنوان دانشجو و استاد موسسه ی پلی تکنیک کلارک، در جهت دست یافتن به روشی برای استفادهی معقول و مؤثر از این مواد آتش افروز شیمیایی تلاش می کرد. او با بررسی نیروی رانش به محاسبه ی میزان نسبت انرژی - وزن سوخت های مختلف پرداخت و با مطالعه ی محفظه های بی منفذ و هوا دریافت که موشک می تواند بر اساس قانون کشش و واکنش نیوتن در خلا به پرواز درآید. گادارد با بررسی در علم شیمی به نکته ای بسیار مهم پی برد، که اگر درصدد پرتاب موشک به دور دست ها براید. هرگز ماده ی سیاه رنگ ضعیفی که از مدت ها قبل به این منظور استفاده می شد، جواب گوی این مهم نخواهد بود. در عوض، به نیروی رانش احتیاج خواهد داشت. (مایعی چون نفت و یا هیدروژن مایع که با اکسیژن مایع درهم آمیخته و به جو فاقد هوا اجازه ی احتراق دهد. با استفاده از چنین سوختی برای موشک، پودر سیاه رنگ و ضعیف قدیمی برای همیشه از میدان خارج می شد.

گادارد تقریبا به مدت بیست سال تنها به ارایه ی نظریه های خود پرداخت. هنگامی که او موشکی ساخت و آن را به میدان پرواز موشک آورد، موشک کوچک ترین حرکتی نکرد.

سرانجام در ۱۶ مارس ۱۹۲۶، گادارد ساخت موشکی به بلندی ۳ متر را به پایان رساند، که آن را پل نامید و در درون اتومبیلی روباز قرار داد و به جانب مزرعه عمه اش شتافت. او موشک را در آن جا پیاده کرد و از یکی از همکارانش کمک خواست. این همکار فیوز موشک را با مشعل بلندی روشن کرد. لحظه ای موشک بی حرکت بر جا ماند و بعد ناگهان از زمین کنده شد و با سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت در آسمان به حرکت درآمد. با رسیدن به ارتفاع ۱۲ متر، موشک به جانب زمین برگشت و در درون مزرعه ی یخ زده کلمی که حدود ۵ / ۵ کیلومتر با آن جا فاصله داشت فرود آمد. تمام مدت پرواز تنها دو و نیم ثانیه به طول انجامید، اما به هر حال، مدت این پرواز دو و نیم ثانیه بیشتر از سایر موشکها به طول انجامیده بود.

پنهان کردن موشک کار دشواری بود و با رشد يل، (نخستین موشکی که ساخته شد و روز به روز بزرگتر می شد) تب کنجکاوی به سراسر شهر سرایت کرد. در سال ۱۹۲۹، موشکی ۳۵ متری آن چنان غوغا و هیاهویی در شهر پدید آورد که پلیس ناچار به مداخله شد. شکی نیست که حضور پلیس به حضور خبرنگاران و مطبوعات می انجامد و روز بعد، جراید محلی با حروف درشتی این عنوان را نوشتند: هدف موشک ماه پیما با اختلاف ۳۸۴۲۲۸ کیلومتر به خطا رفت. برای گادارد، ساحل شرقی جای مناسبی برای زیستن نبود. در ۱۹۳۰، سرمایه داری به نام هری گوگنهایم تعهد کرد که به او صد هزار دلار در جهت ادامه ی پژوهش هایش بپردازد. گادارد و همسرش به جانب جنوب، به نیومکزیکو، مهاجرت کردند، سرزمین وسیعی که از آب و هوای مناسبی برخوردار بود و جایی که افراد محلی درصدد کنجکاوی و دخالت در زندگی او برنمی آمدند.