زندگینامه ایرن ژولیو کوری

(۱۸۹۷ ۱۹۵۶ م) ایرن ژولیو کوری و همسرش فردریک در عنصرهای سبک تر، پرتوزایی مصنوعی تولید کردند، کشفی که منافع نظری و پزشکی فراوان داشت. ژولیو کوری نخستین دختر پیر و ماری کوری بود. او در سال ۱۹۱۴، از کالج سویگنه در گا کنی فرانسه فارغ التحصیل شد و سپس به دانشگاه سوربن که مادرش در آن جا درس میداد رفت. در طول جنگ اول جهانی، ژولیو کوری به عنوان پرستار خدمت کرد و با دستگاه پرتو Xكار می کرد. پس از جنگ، او به تحصیل خود ادامه داد و در سال ۱۹۲۵ دکترای خود را در فیزیک گرفت. سپس با همکاری مادرش در مؤسسه ی رادیم به کار پرداخت و در آن جا با فردریک ژولیو آشنا شد. ایرن و فردریک در سال ۱۹۲۶ با هم ازدواج کردند و به عنوان یک گروه علمی با یکدیگر همکاری داشتند. آنها به طور مشترک مقاله های خود را امضا می کردند و هر دو نام ژوليو کوری بر خود نهادند.

در سال ۱۹۳۴، ژولیو – کوری ها عنصرهای سبکی مانند آلومینیم را با ذره های آلفا بمباران کردند؛ در این عمل آلومینیم به ایزوتوپ ناپایدار فسفر تبدیل می شد. پس از خاتمه ی بمباران، فسفر هم چنان به پرتوزایی ادامه می داد. این نخستین مدرکی بود که امکان تبدیل مصنوعی عنصرهای پایدار به عنصرهای پرتوزا را نشان میداد. عنصرهای سبک تر مانند فسفر در بافت های زنده یافت می شوند. پرتوزا کردن عنصرهای سبک ردیابی فرآیندهای حیاتی را در گیاهان و جانوران امکان پذیر می کند. مثلا ، ژوليو - کوری در ید پرتوزایی ایجاد کردند؛ زیرا با پرتوزا شدن آن می توان رفتار بد را در بدن ردیابی کرد. این امر نقش ید را در غدهی تیرویید نشان داد. ایرن و شوهرش به خاطر تولید عنصرهای جدید پرتوزا، جایزه ی نوبل شیمی را در سال ۱۹۳۵ دریافت کردند.

ایرن و فردریک کشف کردند که وقتی اتمهای اورانیم شکافته شوند، نوترون تولید می شود. این امر دلیل بر آن بود که تعداد کمی نوترون می تواند انفجار هسته ای را سبب شود. زمانی که این کار به نتیجه رسید، آلمان نازی، فرانسه را اشغال کرده بود. تا آن زمان ژولیو - کوریها بر این باور بودند که باید تمام اطلاعات منتشر شود. با دیدن این امکان که یک اسلحه با قدرت بسیار عظیم ممکن است در دست نازی ها بیفتد، آنها صلاح دیلاند که این کشف اعلام نشود.

جنگ دوم جهانی به پژوهش های علمی در فرانسه پایان بخشید. ایرن و فردریک توانستند بیش ترین آب سنگین را که در آن زمان وجود داشت قاچاقی خارج کنند. آب سنگین دارای اتمهای هیدروژن با نوترونهای اضافی بود که برای پژوهش های اتمی اهمیت به سزایی داشت. ایرن فرزندان خود را در سال ۱۹۴۴ به سوئیس برد، در حالی که فردریک در پاریس ماند و یکی از رهبران نهضت مقاومت ملی شد.

پس از جنگ، ایرن عضو کمیسیون انرژی اتمی شد. او همچنین از اعضای سازمان کمونیست های شورای جهانی صلح بود و فردریک نیز به ریاست حزب کمونیست فرانسه برگزیده شد. در دهه ی ۱۹۵۰، آنها به دلیل گرفتاری در حزب مقام های دولتی را رها کردند در سال ۱۹۵۶، ایرن از بیماری سرطان همانند مادرش فوت کرد. این بیماری بر اثر قرار گرفتن در معرض تابش های پرتوزا به وجود آمده بود دو سال بعد فردریک نیز بر اثر بیماری التهاب کبد درگذشت.