تاریخچه استفاده از تلگراف در دنیا

تلگراف تلگراف، نخستین وسیله الکتریکی انتقال پیام های نوشتاری بود. سیستمی که می توانست سیگنال های الکتریکی را به کمک سیم از فاصله ای دور ارسال و دریافت کند. نخستین سیستم های تلگراف تجاری در انگلستان و در اوایل قرن نوزدهم میلادی (۱۸۳۲) راه اندازی شدند. اندکی بعد، در سال ۱۸۶۶ میلادی، مخترع امریکایی به نام «ساموئل اف. بی. مورس) رمزی را ارائه کرد که در تمام دنیا پذیرفته شد. این رمز که به «رمز مورس» معروف شد که برای نشان دادن حروف منفرد الفبا از سیگنال های روشن» و «خاموش» استفاده می کرد. فرستنده تلگراف در یک انتهای خط با انگشت روی کلیدی الکتریکی ضربه می زد و گیرنده تلگراف در دیگر سوی خط، ضربه های وارد شده را رمزگشایی می کرد و گیرنده پیام را به همان گونه ای که از سوی فرستنده ارسال شده بود، به صورت نوشتاری دریافت می کرد.

کابل تلگراف در سال ۱۸۰۸ میلادی در بستر اقیانوس اطلس قرار داده شد و خدمات ارتباطی دوسوی اقیانوس اطلس در سال ۱۸۹۹ میلادی آغاز شد. این سیستم، نخستین سیستم ارتباطات جهانی مرتبط بهم بود. تلگراف در ابتدای قرن بیستم، جای خود را به سیستم های تلکس داد. این سیستم ها به تدریج نیاز به استفاده از رمز (مانند رمز مورس) را حذف کرد. استفاده کنندگان از تلکس می توانستند پیامی را تایپ کنند و همین پیام در طرف گیرنده پایدار می شد. پیام نوشته شده از طریق خطوط تلفن و تلگراف، به دستگاه های تلکس در هرجای دنیا منتقل می شود. در دهه ۱۹۳۰ میلادی، از این خطوط برای انتقال عکس هم استفاده شد؛ رویدادی که خدمات عکس تلگرافی» را در ارتباطات بین المللی ممکن ساخت.