شاخه

بیماری آدیسون:

بیماری آدیسون، همچنین نارسایی آدرنال یا هیپوكورتیزلیسم، زمانی اتفاق می افتد كه غدد فوق کلیه به اندازه کافی از كورتیزول هورمون و در برخی موارد هورمون آلدوسترون تولید نمی كنند.و به صورت لکه دیده میشوند
بیماری آدیسون یک اختلال غدد درون ریز یا هورمونی است که با کاهش وزن، ضعف عضلانی، خستگی، فشار خون پایین و گاهی تیره شدن پوست مشخص می شود.

اکثر موارد بیماری آدیسون ناشی از اختلالات خودایمنی است. در نتیجه، اغلب هورمونهای گلوکوکورتیکوئید (کورتیزول) و مواد معدنی و کورتیکوئید (آلدوسترون) کمبود دارند.
Tuberculosis (TB)، یک عفونت که می تواند غده های غده فوق کلیه را از بین ببرد، حدود 20 درصد از موارد نارسایی اولیه آدرنال در کشورهای توسعه یافته را تشکیل می دهد.

کمبود بیش از حد آدرنال ثانویه از کمبود ACTH بیشتر از نارسایی بالای آدرنال است.
نشانه های بیماری آدیسون به تدریج شروع می شود و شامل خستگی مزمن، بدتر شدن، ضعف عضلانی، از دست دادن اشتها و کاهش وزن می شود.
نشانه های یک بحران اضافی یا نارسایی حاد آدرنال عبارتند از درد ناگهانی نفوذ در پشت، شکم یا پاها، استفراغ شدید و اسهال، کم آبی، کم فشار خون و از دست دادن هوشیاری.

آدیسون با آزمایش خون و یا CT اسکن تشخیص داده می شود.
درمان بیماری آدیسون شامل جایگزینی یا جایگزینی هورمونهای غدد فوقانی می شود. کورتیزول به صورت خوراکی با قرص هیدروکورتیزون جایگزین می شود و آلدوسترون با دوزهای خوراکی یک ماده معدنی به نام فلوودروکورتیون استات (Florinef) جایگزین می شود.
افرادی که در ادیسون حضور دارند ممکن است بخواهند یک دستبند هشدار دهنده یا زنجیر گردن را برای هشدار به پرسنل اورژانس بپوشند.

بیماری آدیسون چگونه است؟

بیماری آدیسون یک اختلال غدد درون ریز یا هورمونی است که در همه گروه های سنی رخ می دهد و به طور مساوی مردان و زنان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری با کاهش وزن، ضعف عضلانی، خستگی، فشار خون پایین و گاهی تیره شدن پوست در هر دو قسمت در معرض و بی روح بدن مشخص می شود.

بیماری Addison چگونه اتفاق می افتد؟

بیماری آدیستون زمانی اتفاق می افتد که غدد فوق کلیه به اندازه کافی از کورتیزول هورمون و در برخی موارد هورمون آلدوسترون تولید نمی کند. این بیماری همچنین به نام نارسایی قلبی یا هیپوکورتیزولیزم نامیده می شود.

کورتیزول چیست؟

کورتیزول به طور معمول توسط غدد فوق کلیه تولید می شود که دقیقا در بالای کلیه قرار دارد. آن متعلق به یک نوع از هورمون ها به نام گلوکوکورتیکوئید ها است که تقریبا در هر عضو و بافت در بدن تاثیر می گذارد. دانشمندان معتقدند که کورتیزول احتمالا صدها اثری در بدن دارد.

مهمترین کار کورتیزول این است که به بدن کمک کند تا به استرس پاسخ دهد. در میان دیگر وظایف حیاتی، کورتیزول:

کمک به حفظ فشار خون و عملکرد قلب است
کمک می کند تا پاسخ التهابی سیستم ایمنی بدن را کند کند
کمک می کند تا اثرات انسولین را در شکستن شکر برای انرژی متمرکز سازد
کمک می کند تا متابولیسم پروتئین ها، کربوهیدرات ها و چربی ها را تنظیم کند
کمک می کند تا انگیختگی مناسب و حس رفاه را حفظ کند

چگونه کورتیزول تنظیم می شود؟

از آنجا که کورتیزول برای سلامتی بسیار حیاتی است، مقدار کورتیزول تولید شده توسط این غده فوق دقیقا متعادل است. همانند بسیاری از هورمون های دیگر، کورتیزول توسط هیپوتالاموس مغزی و غده هیپوفیز تنظیم می شود، یک ارگان شکم بزرگ در پایه مغز. اول، هیپوتالاموس "هورمون آزاد" را به غده هیپوفیز می فرستد. هیپوفیز توسط ترشح هورمون هایی که تنظیم رشد و عملکرد تیروئید و آدرنال و هورمون های جنسی مانند استروژن و تستوسترون را پاسخ می دهد.

یکی از توابع اصلی هیپوفیز، ترشح ACTH (آدرنوکورتیکوتروپین) است، هورمونی است که غده فوق کلیه را تحریک می کند. وقتی که آدرنال ها سیگنال هیپوفیز را به شکل ACTH دریافت می کنند، با تولید کورتیزول پاسخ می دهند. پس از تکمیل چرخه، کورتیزول سپس هیپوفیز را برای کاهش ترشح ACTH سیگنال می کند.

ترجمه : شاخه