شاخه

انواع آپنه خواب چیست؟

سه نوع آپنه خواب وجود دارد:

آپنه مرکزی خواب (CSA)،
آپنه انسدادی خواب (OSA) و
آپنه خواب مخلوط (هر دو آپنه مرکزی خواب و آپنه انسداد خواب).

در طول خواب، مغز عضلات تنفس را به نفس کشیدن هدایت می کند.

آپنه مرکزی خواب (CSA) هنگامی رخ می دهد که مغز سیگنال را به عضلات نمی فرستد تا نفس بکشد و تلاش عضلانی برای نفس کشیدن وجود ندارد.
آپنه انسدادی خواب (OSA) زمانی اتفاق می افتد که مغز سیگنال را به عضلات می فرستد و عضلات تلاش می کنند تا نفس بکشند، اما آنها ناموفق هستند، زیرا راه هوایی مسدود می شود و مانع جریان کافی هوا می شود.
آپنه خواب مخلوط زمانی اتفاق می افتد که آپنه مرکزی خواب و آپنه انسداد خواب وجود دارد.

آپنه مرکزی خواب چیست و چه چیزی باعث آن می شود؟

آپنه خواب آپارتمان مرکزی (CSA) زمانی اتفاق می افتد که مغز سیگنال را برای نفس کشیدن به عضلات تنفس ارسال نکند. این معمولا در نوزادان یا بزرگسالان مبتلا به بیماری های قلبی، بیماری های مغزی و یا بیماری های مادرزادی رخ می دهد، اما همچنین می تواند به علت برخی داروها و ارتفاع زیاد باشد.

آپنه مرکزی خواب ممکن است در نوزادان نارس (متولد قبل از 37 هفته بارداری) یا در نوزادان کامل باشد. این به معنای آپنه است که بیش از 20 ثانیه طول می کشد، معمولا با تغییر در ضربان قلب، کاهش اکسیژن خون یا هیپوتیونی (آرامش عمومی عضلات بدن). این کودکان اغلب نیاز به یک مانیتور آپنه دارند که به هنگام زنگ زدن زنگ می زنند. آپنه خواب عمومی در کودکان همانند سندرم مرگ ناگهانی نوزادان (SIDS) نیست.

در شرایط عادی، مغز چندین چیز را برای تعیین اینکه چگونه اغلب به نفس کشیدن، نظارت می کند. اگر کمبود اکسیژن یا بیش از حد دی اکسید کربن در خون را حس کند، تنفس را تسریع خواهد کرد. افزایش تنفس اکسیژن را افزایش می دهد و دی اکسید کربن را در خون کاهش می دهد. برخی از افراد مبتلا به بیماری قلب و ریه دیابتی کربن را در خون خود افزایش می دهند.

هنگامی که یک افزایش مزمن (طولانی مدت) در دی اکسید کربن خون وجود دارد، مغز شروع به نگرانی از سطح اکسیژن می کند و سطح دی اکسید کربن خون را برای تعیین زمان نفس بعدی تعیین می کند. کنترل تنفس برای پاسخ به تغییرات در سطوح دی اکسید کربن نیز کاهش می یابد؛ بنابراین وقتی فرد نفس بیشتری می گیرد یا عمیق تر می کند و دی اکسید کربن را از بین می برد، درایو نفس پایین می افتد و میزان تنفس کاهش می یابد.

در نتیجه کاهش میزان تنفس، دی اکسید کربن در خون افزایش می یابد و میزان تنفس دوباره افزایش می یابد. مغز، آهسته برای تنظیم، به سیگنال برای تنفس سریع تر ادامه می دهد تا سطح دی اکسید کربن کم می شود. تنفس پس از آن کاهش می یابد یا متوقف می شود تا سطح دی اکسید کربن دوباره افزایش یابد. این الگوی تنفس غیرطبیعی تنفس شین-استوکس (پس از مردانی که این را توصیف کرده است) نامیده می شود. آن را با چرخه های تکراری تنفس سریع همراه با تنفس آهسته و آپنه ای مشخص می شود. چرخه کامل تقریبا حدود 90 ثانیه است. این الگوی تنفسی زمانی اتفاق می افتد که فرد بیدار شود یا خواب ببیند، اما هنگامی که خواب می رود، مشکل تر می شود. برخی از بیماران مبتلا به نارسایی قلبی آپنه مرکزی خواب را با الگوی تنفسی شین-استوکس مرتبط می کنند.

آپنه خواب مکرر معمولا در بزرگسالان با سایر مشکلات پزشکی اتفاق می افتد. در نوزادان معمولا با نارضایتی یا سایر اختلالات مادرزادی اتفاق می افتد. در هر دو گروه بیمار معمولا توسط پزشک مراقبت های اولیه مشکوک است. در حالی که بیمار در بیمارستان است، آپنه مرکزی خواب را می توان با مطالعه خواب یا نظارت شبانه تشخیص داد.

در نوزادان آپنه مرکزی خواب با یک زنگ هشدار آپنه ای درمان می شود. این زنگ هشدار به تنفس نوزاد با سنسورها و صدای بلند آواز خواندن هنگامی که نوزاد یک آپنه را تجربه می کند. هشدار معمولا نوزاد و والدین را بیدار می کند. اکثر نوزادان معمولا قسمت های آپنه مرکزی را "خارج" می کنند، پس پس از حل شدن قسمت ها، مانیتور زنگ متوقف می شود. در نوزادان با سایر مشکلات مادرزادی، نظارت بر آپنه ممکن است برای مدت طولانی مورد نیاز باشد.

در بزرگسالان مبتلا به آپنه مرکزی خواب، آپنه ها با درمان بیماری های قلبی زیر بغل، تعاملات دارویی، ارتفاع زیاد یا سایر مشکلات اولیه درمان می شوند.

ترجمه : شاخه